China ons reisverhaal ... Deel 7

Van Xian met de trein naar Beijing

Dinsdag 31 oktober. Opstaan, tassen pakken en na het ontbijt lopen we de stad in. Het weer is grauw, maar droog. We lopen richting het moderne winkelcentrum. Op de bovenste verdieping is een plaza met allemaal verschillende eettentjes. Ziet er allemaal goed uit en het is ook al best druk, ondanks dat het nog vroeg is. Buiten regent het inmiddels. Het ziet er dan gelijk troosteloos uit en we lopen nogmaals naar de moslimwijk om wat souvenirs te kopen. Een antiek theepotje, een oud rood Mao boekje, een Mao wekker en een heel mooi jasje. Het afdingen neemt hier wel erge vormen aan. Ze beginnen echt veel te hoog en zakken bij het volgende bod al gelijk met de helft. Meestel kom je op ongeveer een kwart van de vraagprijs uit. Het weer klaart op en we kopen op de markt lekkere cashewnoten. Verder staan we te kijken bij zoetigheid op de moslimmarkt. Voor ons staan mensen die hetzelfde kopen als dat wij willen en daar dus een heel mooie prijs voor betalen. Als we aan de beurt zijn en hetzelfde vragen voor dezelfde prijs, begint de verkoper te lachen. Hij ziet de humor er wel van in en doet niet moeilijk. De mensen hier zijn allemaal weer erg vriendelijk. We nemen heerlijk plaats in het zonnetje op het plein, net buiten de moslimwijk. Ook de bedelaars die daar lopen lusten wel zoetigheid. Het is ongeveer 15.30 uur en we kopen bij een bakkertje wat te eten voor in de trein van vanavond. We eten wat bij de KFC en willen dan terug naar het hotel. Als we de KFC uitkomen, zien we een mooi jong meisje op een plank met rolletjes zitten. Ze is zwaar gehandicapt en beweegt zich zo voort over de straat. Ze lacht ons vriendelijk toe en we voelen ons echt rot. Wat is het leven hard. De een heeft alles en de ander heeft niets en zal ook nooit wat krijgen. Voor haar blijft er niets anders over dan te bedelen. We geven haar eten en wat geld en gaan dan toch weer verder, maar het blijft knagen. We nemen een taxi naar het hotel en tegen 17.30 gaan we richting het station. We moeten natuurlijk wel weer een stuk lopen tussen bus en trein. Iedereen heeft weer souvenirs gekocht en dus wordt de bagage ook steeds zwaarder. De trein vertrekt om 19.40 uur richting Beijing. We hebben weer onze vaste slaapmaatjes en alles loopt gesmeerd. Vandaag zijn er zieken in de groep en dit is toch minder leuk. We kletsen nog wat, regelen de fooi voor Sebastian en vallen weer lekker in slaap door het schommelen van de trein. Het is de meest luxe trein die we gehad hebben, met vriendelijke dames die ons één uur voor het eindstation wakker maken.

Beijing de verboden stad.

Woensdag 1 november. 07.00 uur stappen we uit de trein en hebben een bus die ons naar het hotel brengt. Het begint al druk te worden, maar het is natuurlijk ook een wereldstad, met net zoveel inwoners als heel Nederland. We hebben een mooi hotel. Het Beijing San Yuan Jin An hotel ligt vlakbij het Beijing railway station. Tegen 09.00 uur vertrekken onder begeleiding van het vriendelijk personeel van het metrostation naar de verboden stad. Het is megadruk in de metro, maar met een beetje duwen en trekken passen we er nog net in. We stappen uit aan de westkant van het plein. Tussen het Ti-an'an men plein ook wel het plein van de hemelse vrede genoemd en de Verboden Stad. Het is echt een ontzettend groot plein waar bijna niets op staat. Erg indrukwekkend. De straat waar we staan, komt erg bekend voor. Vroeger werden hier de parades gehouden met groot militairen pracht en praal. Ook hier is het erg druk, maar vooral met Chinezen. Het is hier ook wel wat -drukker - met gewone toeristen. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is heerlijk. We lopen rustig de Verboden Stad in, maar het is een heel eind tot helemaal achterin. We hebben de pech dat het middengedeelte geheel in de steigers staat, maar daarin tegen zijn de andere gebouwen weer net gerestaureerd. Het blijft moeilijk om een foto te maken zonder Chinezen, want ook hier willen ze overal zelf bij op. Het is wel grappig om te zien dat ze om de beurt ergens voor gaan staan, het haar goed doen en dan lachen. De Verboden Stad is erg groot en heel indrukwekkend, maar je kunt je er toch niet echt een voorstelling van maken hoe het vroeger geweest moet zijn. Aan het eind van de Verboden Stad nemen we een heerlijk noodlesoep. Het is een eigenlijk een soep die je overal kunt kopen met kruiden, vlees en noodles natuurlijk. Er wordt heet water opgegooid, twee minuten wacht en heerlijk eten. De Chinezen naast ons vinden het ook lekker want dat kunnen we duidelijk horen. We lopen terug en steken de brede paradestraat over naar het Ti-an'an men plein. We worden regelmatig aangesproken om samen met chinezen op de foto te gaan. Ook willen veel vooral jonge chinezen met ons praten om hun Engels te oefenen. We lopen automatisch tegen het Mausoleum van Mao aan. Dit Mausoleum van Mao is alleen in de ochtend voor publiek geopend. Er staat dan ook een enorme rij. Onderweg komen we Jaqueline en Helanita tegen in een zijstraat van de Wangfujing, de beroemdste winkelstraat van de stad. Hier is alles te koop. We kopen -puma- schoenen voor zes euro een hardrock café T-shirt voor drie euro. Het is leuk shoppen hier. Ook kopen we nog wat te eten voor morgenvroeg, dit omdat we morgenvroeg om 06.00 uur worden opgehaald om naar de muur te gaan. Met de metro gaan we weer terug naar het hotel, waarna we lekker gaan eten in restaurant in het winkelcentrum tegen over het hotel. En vroeg naar bed.

Beijing de Chinese muur.

Donderdag 2 november. Vandaag gaan we naar de - Chinese Muur -. Dat betekent vroeg opstaan en Jan en Nelly wekken die met ons meegaan. Ons busje komt netjes zoals afgesproken om 06.00 uur aanrijden. We rijden richting de - Chinese Muur - bij Simatai. Het ligt ongeveer 130 km ten noorden van Beijing. Dat is ongeveer twee en een half uur rijden. De muur moest het vroegere Chinese rijk beschermen tegen de noordelijke nomaden. De zon komt op en we rijden al ver buiten de stad. Tegen 08.30 uur komen we als eerste aan op het parkeerterrein. Het is best nog wel fris en zelfs de verkoopsters zijn nog niet klaar. We spreken met de chauffeur af dat we rond 14.00 uur weer bij de bus zijn. Het stuk muur is grillig met grote hoogteverschillen. Op de parkeerplaats staat een bord met info over de - Chinese Muur -. Er zijn verschillende manieren om de - Chinese Muur - te beklimmen. We kiezen voor de route die begint met een rit in een kabelbaan. Het is een bakje waar je net met twee personen in kunt. Ondanks dat het koud is genieten we van het uitzicht en de stilte. Het tweede stuk gaan we met een tandradbaan. De cabine waar we inzitten bestaat uit een aantal banken achter elkaar met een ijzer koord wat de boel omhoog trekt. We komen al aardig op hoogte, dus ik vind het niet erg als we de tandradbaan weer uitmogen. Als we uitstappen, worden we opgewacht door verkoopsters die met ons omhoog lopen. Iedereen krijgt zijn eigen verkoopster. Ze komen allemaal beneden uit het dorp en verdienen hun geld door de verkoop van spulletjes. In het begin is het erg irritant, maar er vallen er steeds meer af en uiteindelijk blijft er één jonge jongen bij ons. Hij vertelt veel over de muur en is niet zo opdringerig. Uiteindelijk staan we dan op de - Chinese Muur -. Geweldig. We staan op één van de zeven wereldwonderen. Bij punt acht klimmen we eerst aan de rechterkant omhoog, tot punt twaalf. Daarna kun je nog wel verder klimmen, maar het pad wordt steeds slechter. De muur wordt hier steeds smaller omdat het grootste gedeelte is afgebrokkeld. De zon komt er langzaam door en de temperatuur begint heerlijk aangenaam te worden. De jongen die met ons meeloopt adviseert om verder over de muur te lopen tot punt drie en vanaf daar het pad weer naar beneden te nemen richting parkeerplaats. De trappen naar beneden zijn best stijl. We zijn blij dat we de kabelbaan omhoog hebben genomen, zodat we nu alleen maar hoeven te dalen. De keuze om het in deze volgorde te doen was dus goed. Het begint drukker te worden en we zien mensen moeizaam omhoog klauteren. Ze moeten ook nog een heel stuk omhoog en kunnen dan pas met de kabelbaan naar beneden. We genieten van het steeds mooier wordende uitzicht. Het is allemaal erg indrukwekkend. De camera blijft klikken. We komen onderweg nog wel wat verkoopsters tegen, maar omdat de jongen nog steeds bij ons loopt, hebben we daar geen last meer van. Onderweg kopen we onze - gids - af door een boek en een T-shirt van hem te kopen. Hij is blij en wij lopen rustig alleen verder. Berry heeft een oude broek en shirt bij zich, die hij al heeft sinds onze eerste verre vakantie, maar die nu zo versleten zijn dat ze weg kunnen. Hij wil ze ritueel begraven bij de - Chinese Muur -. Mensen die langs lopen begrijpen er niets van. Bij punt drie kunnen we naar beneden om een mooie brug te bekijken. We zoeken een mooi plekje en genieten van het uitzicht op de - Chinese Muur -. We lopen verder het pad naar beneden en stoppen als we op een punt komen waar je aan een zipline naar beneden kunt tokkelen. Het ziet er best eng uit, maar we besluiten het toch om te gaan doen. Je zit of hangt eigenlijk in een tuigje en dan wordt je naar beneden geduwd. Wij vinden het doodeng. Het grootste gedeel hang je boven het water. Je hangt op grote hoogte. In het begin vond ik het doodeng, maar eenmaal beneden aangekomen besef ik pas goed wat we hebben gedaaan. Wat een ervaring. Ook Berry en Jaqueline vinden het geweldig en we lopen samen naar een bootje die ons afzet bij de kade. Bij de uitgang nemen wat te eten buiten op een terrasje in het zonnetje. Het is bijna twee uur en de chauffeur heeft netjes de bus gewassen en wacht al op ons. We rijden weer richting hotel en genieten nog van de laatste blikken op de - Chinese Muur -. Geweldig. Drie uur later komen bij het hotel aan. Na een snelle douche maken we ons klaar voor de Kung Fu show waar we vanavond naar toe gaan. Het is een geinige show waar concentratie, trance, spierkracht en snelheid centraal staan. De hoofdpersoon, ligt op speren, een spijkerbed en breekt stalen buizen op zijn hoofd kapot. Het verhaal gaat over een klein jongetje wat met ups en downs in een klooster wordt opgeleid tot monnik. We nemen vanaf daar een taxi naar een Pizzeria om wat te eten. Het eten in China is heelijk, maar soms wil je ook eens wat anders.

Wat een indrukwekkende dag was het vandaag.

Beijing onze laatste dag.

Vrijdag 3 november. Vandaag is onze laatste dag in China en ondanks dat er nog genoeg te zien is in Beijing besluiten we om een rustig dagje te gaan shoppen. We gaan eerst met de metro en taxi naar het Hardrock café. (Sebastian heeft gisteren een briefje onder onze hotelkamerdeur geschoven met het adres.) Het ligt naast het Sharaton hotel, waar de conferentie Afika-China aan de gang is. We willen in het Hardrock café ontbijten, maar om tien uur gaan pas open, maar niet voor het ontbijt. Helaas. We kijken rustig rond en het is nagenoeg allemaal hetzelfde als in alle andere Hard Rock café´s. Berry koopt een sweatshirt en daarna nemen we een taxi naar Silk Street. Dit is een markt waar van alles te koop is en waar je flink je best moet doen om af te dingen. Voordat we ons hierin storten nemen we eerst wat te eten, want de maag begint toch wel te rommelen. Ik koop lekker yoghurt en muffins bij de supermarkt en Berry neemt een ontbijtje bij de Mc. En nu shoppen maar. Het is een gebouw met zeven verdiepingen die bestaan uit allemaal kleine winkeltjes van drie bij drie meter, waar meestal twee dames staan. Per etage wordt er iets anders te koop aangeboden. We kopen T-shirts voor drie euro, lange spijkerbroeken voor vijftien euro, schoenen en een tas. Het is werkelijk ongelofelijk. Ze beginnen met een prijs die tien hoger ligt en komen uiteindelijk op de werkelijke prijs. Zolang je het spel meespeelt, is het leuk, maar met ieder artikel wat je kopen wilt ben je uur aan het onderhandelen. Na deze drukke manier van winkelen nemen we wat te drinken op het terras voor de markthal. We nemen de taxi terug naar het hotel waar we de laatste hand leggen aan de fooi van Sebastian. We hebben een waterfles gevuld met geld en een kaart met de namen van de mensen die meedoen. Vanavond gaan we met z'n allen eten bij een Chinees restaurant wat bekend staat om zijn
Peking Duck. We verzamelen voor het Beijing hotel en vanaf daar lopen we naar het restaurant. Het zit vol met Chinezen. Ze eten er goed van en ook wij worden verwent met Peking Duck. Deze wordt gesneden achter onze tafel in heel dunne plakjes. De eend wordt samen met wat verse groente in een loempiavelletje gerold en in een sausje gedipt voordat het gegeten wordt. Na dit gerecht volgen er nog veel meer lekkere gerechten. Heerlijk. Rob houdt een toespraak en overhandigd de fooi aan Sebastian. Hierna nemen we een taxi terug naar het hotel en nemen we nog een borrel op de kamer van Sebastian.

Weer naar huis.

Zaterdag 4 november. We staan vroeg op, pakken de tassen in en nemen afscheid van Corry en Fons. Ze blijven nog één nacht hier om daarna hun reis te verlengen met vier weken New Zeeland. We gaan met de bus naar het vliegveld en Sebastian zingt nog wat in de bus. We hebben nog wat Yuan over en kopen twee grote mokken van Starbuck's met een afbeelding van de - Chinese Muur -.

We nemen afscheid van Sebastian, checken in en vliegen terug naar Amsterdam. Door vertraging tijdens het overstappen op Frankfurt mist de helft van de groep de aansluiting naar Amsterdam. Hierdoor kunnen we maar afscheid nemen van de helft van de groep, dat is heel erg jammer.