Florida ons reisverhaal.

Florida - Here We Come!

Maandag 1 Maart. Eindelijk is het dan zover, we gaan op vakantie. Naar AMERIKA om vijf uur moeten we opstaan, nog nooit zijn we zo zenuwachtig geweest. Zou het de lange vliegreis zijn? Wel hebben we altijd veel moeite om afscheid te nemen van onze scheetjes. Douchen, iets eten en dan de autoruiten schoonkrabben, want het heeft vannacht gevroren. Daar gaat de telefoon het is Radio Keizerstad, ons wordt een prettige vakantie toegewenst en natuurlijk een fijne verjaardag, want Wilma is vandaag jarig! Om vijf voor halfzeven vertrekken we vanuit Driel richting Schiphol, het is niet druk op de weg, maar het kan hier en daar natuurlijk nog wel glad zijn. Als we op schiphol aankomen is het inmiddels acht uur, over een kleine drie uur vertrekt ons vliegtuig, dat is drie kwartier later dan gepland. Het is een lange vlucht dus hebben we alle tijd om te lezen, iets te eten, wat te slapen en een film te kijken. Wilma heeft nog een leuk verjaardagskado gekregen wat zij in het vliegtuig pas mag open maken. Het is kwart voor drie in de middag als we landen op het vliegveld van Fort Lauderdale. Na lang te hebben moeten wachten bij de douane, kunnen we buiten voor het eerst de Amerikaanse sfeer proeven of liever gezegd ruiken. Door het grote tijdsverschil tussen Europa en de USA raakt het biologisch ritme aardig door de war. Het verschijnsel Jet lag moeten we goed zien te verwerken want het is nu 6 uur vroeger dan in Nederland. Ons gevoel zegt dat het bijna bedtijd is ook natuurlijk door het vroege opstaan maar het is pas halfvier in de middag. We staan te wachten op een shuttlebus van Dollar Rent A Car deze zal ons naar het autoverhuurstation brengen. Het ritje met de bus is al een hele ervaring op zich, een zeer vriendelijke chauffeur later zal blijken dat alle Amerikanen zo zijn zet ons af op een parkeerplaats met allemaal ongelooflijk grote auto's. Hiertussen moet ook de auto staan waar wij onze reis door Florida mee zullen gaan maken. Na het regelen van de papieren, en het afsluiten van de nodige verzekeringen is het tijd om de auto op te halen. Deze wordt weliswaar netjes voorgereden, maar er wordt ons alleen vertelt hoe de radio werkt, de rest moeten we zelf maar uitzoeken. Als we in de auto stappen weten we niet wat ons overkomt, wat een luxe bak zeg. De stoelen komen volgens ons zo uit een bioscoop. Op de teller staan 1200 Miles. Hij is dus nieuw. Natuurlijk is het een automaat, wat voor ons beide nieuw is. We besluiten om richting Daytona Beach te rijden. Als we de drukte van de stad uit zijn stoppen we eerst op een rustig plekje. We moeten eerst de auto maar eens goed bekijken. Onderweg maken we voor het eerst kennis met de in Florida zo bekende pelikanen. Ze zitten te wachten op visafval van een visafslag. Het wordt tijd om een bed te gaan zoeken. Het is namelijk al laat en de extra uren beginnen te tellen. Het bed staat in het Palms Motel. Auto voor de deur, douchen en dan eindelijk slapen.

Palm Coast

Dinsdag 2 Maart. Het is halfzeven als we wakker worden, hoogste tijd om lekker onder de douche te springen, de tassen in te pakken en dan: .... de auto in. We rijden via Highway 1 richting Daytona Beach, elke eerste week van maart is daar de Daytona Bikeweek een evenement dat helemaal in het teken staat van motoren, Harley's wel te verstaan. Eerst moeten we nog ontbijten, en waar kan men dat niet het beste doen dan bij Mac Donalds, dus auto aan de kant en lekker ontbijten, en dat voor nog géén vijf dollar. Hoe dichter we bij Daytona komen hoe meer motoren we op de weg tegen komen. We denken in eerste instantie dat het feest al is afgelopen, maar eenmaal aangekomen weten we snel beter. Wat een motorfietsen ongelooflijk, dit is echt Amerika. Alles is groot, mooi, en apart, het is niet voor te stellen, onbeschrijfelijk. En daar lopen wij dan in ons T-shirt met korte broek, tussen de in leer geklede en met tatoeages beplakte half zotte motorfreaks. Wat we in de straten en op het strand van Daytona zien kennen we niet eens van de televisie, dit is echt te gek voor woorden. Neem bijvoorbeeld de dames die bij het zien van een foto of filmcamera, bijna in hun blote kont de meest vreemde houdingen aannemen, om zo maar gezien te worden. Tegen het eind van de middag stappen we weer in onze limousine, via de A1a gaat het verder richting Saint Augustine. Rechts naast ons de Atlantische Oceaan, bij Flagler Beach stoppen we even om lekker uit te waaien. Als we besluiten om onderweg wat te gaan eten komen we voor de zoveelste verrassing te staan. Het is Jim, hij blijkt onze ober te zijn voor vanavond, we worden van alle gemakken voorzien. Jim is zeer vriendelijk en attent. Dit natuurlijk ook voor de fooi. Als de salade geserveerd wordt blijft Jim bij de tafel staan wachten. Het is in Amerika de gewoonte dat je de salade als voorgerecht eerst opeet, wat voor ons helemaal nieuw is. Als we uitgelegd hebben dat we de salade liever bij het hoofdgerecht willen eten, gaat hij weer. Het eten is heerlijk, en een ervaring rijker gaan we weer op weg. In Palm Coast stoppen we bij Palm Coast Lodge, een eenvoudig maar net motel, om halftien vallen we moe maar voldaan in slaap.

Orlando

Woensdag 3 Maart. Onze reiswekker loopt af, het is halfacht, ons bioritme begint op peil te komen, maar Wilma was vannacht nog misselijk. Na de gebruikelijke ochtendrituelen stappen we in de auto om naar één van de oudste dorpjes van Amerika te gaan namelijk Saint. Augustin. Het ontbijt nemen we in een Pancakehouse, Wilma een pannenkoek en ik een engels ontbijt. Aangekomen in Saint Augustin gaan we meteen op zoek naar het oudste huis van Amerika. Het huis blijkt er beter bij te staan dan menig huis bij ons. We horen dat het oude huis net een renovatie achter de rug heeft. Het weer klaart op dus de rest van onze wandeling door St Augustine leggen wij fluitend af, tijd voor een bak koffie. In een winkelpromenade die volgens ons model heeft gestaan voor Euro Disney of andersom gaan we even rustig zitten. Het valt ons op dat alles hier zo schoon en netjes is, het was de moeite waard. We vervolgen onze reis naar Orlando, het magic kingdom van de States. De route loopt via Palatka door het National Forest over immens lange, en saaie wegen, zodat we besluiten om bij een winkelcentrum even te stoppen om te shoppen. We komen er zo achter dat spijkerkleding wel heel erg goedkoop is. Verder wat Elvis zegels gekocht, even naar huis gebeld, en weer verder. Langs de weg staat een groot reclamebord dat ons uitnodigt om een vlooienmarkt te bezoeken. Dat lijkt ons een enorm leuk idee. Toen we de grote weg verlieten en een zijstraat inreden, werd de auto van alle kanten bestormd door donker gekleurde jongens. Die stonden te lummelen bij hun caravans. Gelukkig zaten de deuren van de auto op slot, dit gebeurd automatisch bij het wegrijden,en vol gas omdraaien en wegwezen. Met het hart in de keel reden we verder. Ook dit is Amerika. Even was het stil in de auto, de muziek van de radio maakte daarna veel goed. Eenmaal in Orlando aangekomen hebben we snel een hotel gezocht. Het wordt Days-Inn. Om bij te komen van het reizen, blijven we hier twee nachten. Na deze vermoeiende dag vallen we snel in slaap.

Universal Studio's

Donderdag 4 Maart. Het is acht uur als de haan kraait. In het hotel is een ontbijtbuffet. Voor het eerst en niet voor het laatst maken we kennis met het fenomeen ALL YOU CAN EAT. Gebakken aardappelen, hamburgers, pancake, spek, vers fruit, je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er. Zoveel eten als je wilt, en ook de drank blijft maar door stromen. Het ontbijt kost nog geen vier dollar. Zelfs na betaald te hebben blijft de serveerster de koffie bijvullen. Het was heerlijk, en een goed ontbijt is het beste begin van de dag. Vandaag staat een bezoek aan de Universal Studio's op het programma. Een park vol attracties en alles hier heeft te maken met film. Het is het grootste studiocomplex van Florida, met meer dan 75 jaar filmhistorie. Echt Amerikaans, wat een humor wat een show, geweldig. De hele dag lopen we door het park en als we om zeven uur in de avond alles gezien hebben gaan we terug naar ons hotel. Het diner in het hotel is ook in buffetvorm, gezien het succes van vanochtend lijkt het ons een goed idee om hier weer te eten. Elke avond voor het naar bed gaan kijken we even tv. Zo blijf je op de hoogte van het nieuws, en het weer, dit laatste is voor ons natuurlijk het belangrijkste. Het was een vermoeiende dag, maar wel weer heel leuk.

Kissemmee Elvis Presley

Vrijdag 5 Maart. Als we wakker worden is het al halfnegen, snel buffetten en wegwezen. In elk hotel staan er bij de balie rekken met folders over de bezienswaardigheden in de buurt. Zo zagen wij dat er in Kissemmee een museum moest zijn over het leven van Elvis Presley. Tijdens de rondgang door het museum krijg je gewoon kippenvel. Kleding, meubelstukken, muziekinstrumenten en natuurlijk veel grammofoonplaten. Via Highway 4 rijden we richting Tampa. Volgens de boeken is er weinig te zien in deze stad, zodat we besluiten om door te rijden naar Clearwater Beach. Onderweg zien we de nodige ongelukken en hierdoor staan we een tijdje in de file. Op het strand van Clearwater Beach is het genieten van zon, zand en beachvollybal. Voor we het weten is het halfzes. St. Petersburg is de bestemming voor vanavond, althans om de luxe pier te bekijken want slapen is hier wel heel erg duur: honderd dollar per kamer. Vanaf de pier vertrekken de zeer luxe cruiseboten richting carribean, het is de moeite van het kijken waard. Over de grote hangbrug rijdend verlaten we St. Petersburg en gaan op zoek naar een plaats om te slapen. Voor dertig dollar vinden we een leuk motel in Brandenton, het is klein maar echt Amerikaans: auto voor de deur, bloemetjestapijt, televisie, en een koffiezetapparaat op de kamer. Wat een luxe. Even lekker op bed liggen en zappen. Gemiddeld heb je hier zo'n vijftig zenders. Tijd om te eten. Bob Evans is the place to be. Ook hier is de bediening goed, het eten heerlijk, en de gordijnen roodgeblokt. Terug in ons motel vallen we snel in slaap.

Fort Meyers

Zaterdag 6 Maart. Heerlijk geslapen. Op de kamer drinken ik eerst een vers gezet bakje koffie en Wilma thee. Dit kan met hetzelfde water. Als we onze spullen inpakken merken we dat het tijd wordt om een keer te wassen! Dus opzoek naar een laundry . We vinden er één in het winkelcentrum naast ons. Ook dit is weer een belevenis, Amerikanen doen bijna allemaal de was buiten de deur. Het is dan ook een drukte van belang. De rit gaat verder richting Ft. Meyers, vandaag rijden we ongeveer tachtig mile. Onderweg zien we de meest mooie en oude auto's. Florida is een paradijs voor autoliefhebbers. In Fort Meyers nemen we voor twee nachten een motel. We zijn lekker vroeg op de plaats van bestemming, zodat het vinden van een kamer geen enkele moeite kost. De rest van de ochtend brengen we door in het winterverblijf van Thomas Alva Edison. We zitten aan de Golf van Mexico''. Voor de kust ligt ''Pine Island'', in de middag besluiten we om hier eens te gaan kijken. De groep met al die kleine eilanden hebben iets aparts, er staan zeer luxe huizen en de sfeer is heerlijk. Op een steiger zittend hebben we een prachtig uitzicht op de haven. Lekker iets drinken en dan terug naar ons motel. Onderweg stoppen we bij een Mall, een groot en zeer luxe winkelcentrum. Toen moest er nog gegeten worden, maar wij waren niet de enigen zo bleek later, want het is vrijdagavond. Heel toepasselijk komen we terecht bij ''Friday's''. Om een tafel te krijgen moeten we zeker dertig minuten wachten. Dit is voor ons Hollanders wel heel erg lang, daarom rijden we verder. Bij de volgende tent is de wachttijd ook dertig minuten! . Drie maal is scheepsrecht, het moet ons toch lukken. Veertig minuten wordt ons verteld door een dame, we leggen ons er bij neer. Aan de bar eerst maar een drankje, later zou blijken dat het in het weekend overal zo druk is. Het wachten in dit Steakhouse op een vrije tafel bleek later meer dan de moeite waard geweest te zijn. Weggezakt in een lederen- fauteuil genoten wij van ons eten, en weer hadden we wat geleerd. Met een voldaan gevoel is het om halftien einde oefening.

Sanibel Island

Zondag 7 Maart. We hoeven geen tassen te pakken, want we blijven nog een nacht. Tijdens het ontbijt bestuderen we de nodige folders en kaarten. Ons oog valt op ''Sanibel Island'' volgens de schrijver een eilandengroep die hem doet denken aan, HAWAÏ''. Dit moeten we zien. Het is voor ons een tropische verrassing, hagel witte stranden, van alleen maar schelpen, er is geen zandkorrel te zien. De vergelijking met 'HAWAÏ'' klopt voor ons tot zover, maar we kennen het natuurlijk alleen van televisie. In een liquorstore kopen we wat drank en eten voor onderweg. Wat een prachtige natuur, volgens Wilma moet het een straf zijn om hier te wonen. Zo vanuit je huis het strand op lopen, en in de branding dolfijnen te zien zwemmen. Het lijkt een sprookje, maar op ''Sanibel'' is het waarheid. Tijdens onze wandeling over het eiland komen we een bruidspaar tegen. Ze worden heel mooi gefotografeerd, met dit paradijs als achtergrond. Graag hadden we het eindresultaat willen zien. De hele familie, ook het bruidspaar loopt namelijk op sportschoenen. Dit eiland heeft veel te lijden gehad van orkanen, dat is op sommige plaatsen goed te zien. Lekker zitten op het strand, dagboek bijwerken, en luisteren naar de branding, even droom ik weg en denk ik aan Robison Cruiso. Mijn droom wordt wreed verstoord, het is Wilma, ze roept WE GAAN. We stoppen bij ''Friday's om iets te gaan eten. Heette de maat van Robison Cruiso ook niet Vrijdag? Dit moet toeval zijn. Wat is het voor een dag vandaag! Aan de lange wachttijden voor een vrije tafel zijn we al gewend. We krijgen tijdens het wachten een drankje van het huis aangeboden. Wat ook echt Amerikaans is, is de vraag of je een tafel wilt in de rookafdeling of niet rookafdeling. Onze voorkeur gaat uit naar niet roken. Het restaurant is bijzonder mooi ingericht, het lijkt veel op café Cheers van de televisie. Wilma bestelt pizza, ik neem een saté steak, wat later een verkeerde beslissing zou blijken. Je kunt niet alles van tevoren weten. Als we op bed liggen vervolg ik mijn droom, ik zie Vrijdag op een vlot.

Florida Keys

Maandag 8 Maart. We zijn vroeg wakker, halfacht. Het koffers pakken wordt routinewerk. Vandaag rijden we richting Napels en Marco Island, onderweg ontbijten. Ook in deze omgeving wonen de beter gesitueerden. Prachtige villa's. Bij een Mall stoppen we om ansichtkaarten te kopen en te versturen. Op weg naar Everglades City, lunchen doen we in een leuke tent met een echte Amerikaanse uitstraling. Na het eten bezoeken we een krokodillenfarm. Het lijkt wel of krokodillen op deze farm ook vakantie hebben ze liggen heerlijk te zonnen. De bekende airboten maken een oorverdovend lawaai. Dit is geen uitnodiging om in te stappen. In Miccosuke bezoeken we een Indian Village. De kookpot midden in het dorp staat te pruttelen, we moeten snel maken dat we weg komen. Als we verder rijden naar de Florida Keys komen we door een gebied waar hurricane Andrew heeft huisgehouden. Het is niet voor te stellen wat een ravage, alles compleet weggevaagd, ongelofelijk. Morgen gaan we de Keys op, we overnachten in Maimi. De kamer is flink aan de prijs. Met vijfentachtig dollar is dit de duurste tot nu toe. In een modern ingericht cafetaria eten we nog wat, hierdoor besparen we weer wat op de kamerprijs. Op tijd naar bed, het was weer een mooie dag.

Miami

Dinsdag 9 Maart. Als we wakker worden en de televisie aanzetten, dit is zeer gebruikelijk in Amerika, zien we dat er vannacht, niet ver van de plek waar we gisteravond gegeten hebben een moord is gepleegd! We hebben heerlijk geslapen maar dat mag ook wel voor die prijs. Snel pakken we in en zijn weg. Denny's is the place to be. Wat een tent, heerlijk. Op naar de Florida Key's, tientallen eilanden, verbonden via bruggen vormen één lange sliert door de Atlantische Oceaan. Het hoogtepunt moet liggen aan het eind, en wel in de vorm van Sloppy Joe's Bar, een plaats waar iedereen elkaar vindt. Key West is het meest zuidelijke punt van Amerika. Na lang zoeken vinden we een plaats om de auto te parkeren. Voor je het weet slepen ze hem weg, en dan heb je echt een probleem. Ondanks de bewolking is het lekker om even de benen te strekken en rond te lopen. Wilma vindt het net Ibiza. De zonsondergang in Key West behoort tot de mooiste ter wereld, de bewolking gooit echter vandaag roet in het eten. Alles op de Key's is een factor drie duurder, hotels, eten, zelfs de benzine. Daarom besluiten we terug te rijden richting Miami. Het lag in de bedoeling halverwege een hotel te nemen en wat te zonnen, maar helaas. De rit over de eilanden is schitterend. Het is vandaag Denny's dag, Ook het avondeten is voortreffelijk, wat een goede restaurantketen. We rijden door tot Pompano Beach! , Dat is een kleine driehonderd kilometer van de ongeveer zes honderd totaal vandaag. Het is inmiddels al elf uur. Hoogste tijd om een kamer te zoeken. Voor vijfenveertig dollar krijgen we er een in het Economy Lodge hotel, de kamer is niet echt schoon maar ja, we moeten toch slapen. Lekker douchen en naar bed.

Sawgrass Mills

Woensdag 10 Maart. Opnieuw heerlijk geslapen, we beginnen onze draai te vinden. Ontbijten doen we bij het International House of Pancake. Wat gaan we vandaag doen? In het hotel lag een folder van de Sawgrass Mills Mall, volgens de folder het grootste overdekte winkelcentrum van de wereld. Dat moeten we dan eerst maar eens zien. We besluiten om er heen te rijden, lekker shoppen. De rit er heen viel tegen, het was verder rijden dan we gedacht hadden. Als het nu maar de moeite waard is. Nou, het was de moeite waard: groot, heel groot zelfs, schoon en alles even mooi. Als je hier niet slaagt vergeet het dan maar. Tweehonderd winkels, en niet van die kleintjes, en overal kun je eten! We komen op een plein terecht korenmarkt met allemaal foodcorners uit verschillende landen, een waar paradijs. Dit moet op de foto maar onze camera ligt nog in de auto, ik offer mij op. Wilma gaat lekker op het terras zitten en haalt twee borden met Vietnamees eten. De tip uit de folder is een schot in de roos. We kopen Levi's in een outlet. De prijzen zijn een vierde van die in Nederland. Zo verdienen we een gedeelte van onze vakantie terug. Het zoeken van een kamer valt niet altijd mee, we rijden al een tijdje en nog steeds hebben we niets gevonden. De stemming wordt er niet beter op, hij wordt zelfs slechter. Dan eerst maar een duik in zee en even lekker liggen op het strand. Als we weer rijden zie ik een motel. Wilma gaat informeren, en ja hoor er is nog een kamer vrij, voor nog geen veertig dollar. En voor de tweede keer schieten we vandaag in de roos, het is knus, schoon, dicht aan het strand en er zit een keuken in met koelkast. We voelen ons er onmiddellijk thuis. Buiten staat een tafeltje met een paar stoelen waar we heerlijk kunnen zitten. We lopen er even uit om wat drank te kopen. De aandacht wordt getrokken door een café. Dit is nieuw voor ons, we gaan naar binnen. Mannen gekleed in berenvellen met volgens ons de jachtgeweren onder de jas hangen aan de bar. In dit kleine café kunnen we via een zevental televisietoestellen een baseballwedstrijd volgen, de herrie is niet te omschrijven. De sfeer is perfect. Wilma heeft free refill. Kun je je dat voorstellen bij ons in Nederland. We verlaten het café en lopen richting het motel. Het terras nodigt ons uit om lekker te gaan zitten, we pakken onze boeken en voelen ons thuis.

Palm Beach

Donderdag 11 Maart. Vandaag uitgeslapen, het is halfnegen als we gewekt worden door een kakkerlak die vanaf het bed op de grond valt. Door de klap zitten we rechtop in bed. De biertjes van gisteravond hebben ons goedgedaan, heerlijk geslapen. Nog vier van deze nachten en we gaan weer richting huis. De plaats waar we nu zitten is een prachtige uitvalsbasis voor leuke dagtripjes. Vandaag staat Palm Beach op het schema. Als we in de buurt komen merken we dit aan de huizen. Wat een kasten! We parkeren de auto en lopen in onze vakantieoutfit de duurste winkelstraat van Florida in. De mensen kijken niet raar op, maar toch. De meeste zaken zijn gesloten en alleen op vertoon van je creditcard gaan de deuren open. Chanel, Gucci en Giorcio Amania, u noemt ze maar. Alle modehuizen zijn hier te vinden op Rodeo Drive. Ook het duurste en meest sjieke hotel staat hier. Kwijlend lopen we er heen. Het oogt helemaal niet gezellig, oude dametjes spelen op het gazon een spel waarbij een bal door poortjes geslagen moet worden met een houten moker. Wat een lol, de gemiddelde leeftijd ligt rond de zesentachtig. Dit wordt op het oog enigszins gedrukt door de huidcorrecties. De mannen zitten op een bankje en denken aan de tijd van voor al die faceliften. Als we weer rijden in onze luxe bak moeten we onderweg stoppen omdat er midden op de weg auto's stil zijn gaan staan en de mensen uitstappen. De sleutels gaan naar jongens gekleed in nette rode jasjes die de auto's wegzetten. Is het een verjaardagspartijtje of een borrel van de Consul General? Wij moeten doorrijden. Zou het aan onze gympen liggen of mag je met een korte broek aan, geen borreltje drinken. De middag staat in het teken van zwemmen in de Atlantic Oceaan, na drie uur liggen in het zand heeft Wilma het wel gezien. In ons motel wat steeds meer op ons huisje begint te lijken, douchen we ons. We zijn aardig verbrand. Voor het avondeten besluiten we naar de Mall te rijden, het eten daar is ons goed bevallen. We moeten veertig kilometer rijden, dat is hetzelfde voor Amerikanen als sigaretten halen op de hoek voor ons in Nederland. Als we na het eten weer terug rijden komen we onderweg een Drive-in Bioscoop tegen. Tja zeg nou zelf: wat is er nu Amerikaanser. We kopen voor drieeneen halve dollar een kaartje voor de film The Bodygard, en wapenen ons met een cola voor het grote scherm. De autoradio moet op 93.5 Am om zo het geluid en natuurlijk de muziek mee te krijgen. Ook dit was weer een belevenis op zich. Als we in bed liggen laten we nog eens rustig de dag voorbij komen.

Everglades

Vrijdag 12 Maart. Om acht uur gaat de wekker af. Het bevalt ons heel goed in ons huuske, we boeken ook de laatste drie nachten. Zo kunnen we lekker rustig genieten van de laatste dagen. Vandaag gaat het richting Everglades. Dit groot nationaal park ligt in het zuiden van Florida. Het is wel een eind rijden maar de natuur en de dieren maken dat weer goed. Via het visitor center, cafetaria, en drie wandelingen is het zo het einde van de dag. Onderweg in het park ontmoeten we een Hollands stelletje, ook zij zijn zeer onder de indruk van Amerika. In de Everglades leven meer dan driehonderd verschillende soorten vogels, we zien er zeker achttien van. De bekende airboten mogen in de meeste gedeelten van het park niet komen. Vandaag houden we het op wandelen. Op de terugweg naar ons motel zijn we weer langs de Mall geweest om te eten. Ook kopen we wat spijkerbroeken, T-shirts, en een paar mooie korte broeken. Het begint erg hard te waaien. In Florida is dit vrij normaal, maar voor ons toch even schrikken. De over de weg hangende verkeerslichten schommelen hevig heen en weer. Er komt toch geen orkaan deze kant op, want dat is het enige wat we niet hoeven mee te maken. Als we op bed liggen vliegen de vuilnisbakken over de straat, de ramen trillen en de sirenes maken een onafgebroken lawaai. We trekken de dekens over ons hoofd en proberen te slapen.

Miami

Zaterdag 13 Maart. Het heeft vannacht vreselijk gestormd, we merken dat de elektriciteit is uitgevallen. De föhn blijft in het tasje. Onze zaterdag begint met een bezoek aan de wasserette, terwijl de was draait gaan we wat shoppen. De cd van Whitney Houston moet mee naar huis, want de film met het nummer van haar heeft vanaf nu wel een heel bijzondere betekenis voor ons. Als de was klaar is gaan we downtown Miami. Het wordt door iedereen afgeraden maar, ook dit willen wij zien. We rijden door de straten waar Don Johnson ons menigmaal voor is geweest op zoek naar mensen die wij juist niet willen zien. Als we voor een rood verkeerslicht staan te wachten gebeurt het. Twee swingende, met een ghettoblaster bewapende donker getinte figuren, komen op onze auto af. Snel controleren wij of de deuren op slot zitten, vergetend dat dit automatisch gebeurt bij het wegrijden. Er ontstaat een lichte paniek. Wie van ons tweeën moet er als eerste aan geloven. Lady's first. De boy's willen alleen de voorruit van onze auto schoonmaken. Met wat water en een prop oude kranten wordt het karwij geklaard. We geven de jongens door de spleet van het autoraam een dollarbiljet. Het zweet staat in mijn handen, ik zag mezelf al in de goot liggen. We rijden verder, de eerste indruk van Miami is dat het een zooitje is, maar als we eenmaal in de goede buurten komen wordt dit beeld snel anders. We rijden een stukje rond en worden overstelpt door Mercedessen, Ferrari's, Jaquars, Rolls Royses, Corvettes etc. Ook is er veel neon te zien, en op de hoeken van de straten zijn allerlei mensen te zien die van alles aan de man proberen te brengen, van kranten tot bloemen. Op de terugweg eten we bij Mc Donalds waar Berry zijn eerste Big Mac Menu voor $2.99 naar binnen werkt. Op de kamer aangekomen is het al vrij koud, dus maar even lekker onder de douche. Daarna naar het programma Cops en een ander sensatieprogramma gekeken. We gaan ons opmaken voor een bezoek aan de kroeg. Als we binnenkomen lopen er opmerkelijk veel dronken vrouwen in het café. Het bier wordt gedronken uit grote glazen die vol worden geschonken uit glazen kannen. Er zitten mannen gekleed in lange berenjassen met een erg ruig uiterlijk. Berry is hiervan niet zo gecharmeerd, maar als hij er een van hen op het toilet ontmoet en deze toch heel erg aardig blijkt te zijn veranderd zijn mening snel. Ook hier geldt de regel voor de cola free refill, dus na een paar cola zijn we naar bed gegaan. Het was erg koud, dus maar een extra trui aan trekken.

Deerfield

Zondag 14 Maart. Niet zo best geslapen omdat er naast ons veel herrie is. Dan lachen, dan ruzie. Om 9.00 uur staan we op. We zouden naar het strand gaan, maar door het weer lijkt het ons meer lange broekenweer. We zetten de T.V. aan en zien dat er in Miami een soort kermis of braderie is waar men enorm veel mensen verwacht, dus waarom wij niet. Lekker ontbijten en we zien wel. We rijden wat rond en komen toevallig bij een metrostation uit. Als de mensen uit het station komen gaan ze in een rij staan. Ook wij doen hetzelfde (op goed geluk). De rij is lang en de zon komt door, eindelijk zijn wij aan de beurt, we krijgen een zonneklep, een T-shirt en een pakje sigaretten, zomaar. We vinden het wel vreemd, maar we lopen de mensenmassa achterna. Ze stappen in een bus, wij ook, het enige verschil is dat zij weten waar ze heen gaan en wij niet. De meeste spreken Spaans dus valt er weinig van te maken. We rijden ongeveer 15 minuten en dan. Het is gigantisch, net als alles in Amerika, wat een mensen. Er klinkt heerlijke muziek en de sfeer is geweldig. We stappen uit en vragen of deze bus ook weer teruggaat en hoe laat. Hij gaat gewoon ieder kwartier en tot laat in de avond. Geen zorgen alleen maar genieten, want dit is inderdaad de markt waar ze op de T.V. reclame voor maakten. We lopen en genieten van alles wat hier te doen is. Alles is gratis. Je gaat gewoon in de rij staan en je krijgt van alles, eten, snoep, sigaretten, T-shirts je kan het niet zo gek bedenken. De markt is 27 straten (avenues) lang en om de 2 straten staat een band te spelen met heerlijke merengue muziek. Dit is feest, je ziet hier ook bijna alleen Cubanen die geïmmigreerd zijn. We moeten wel opletten dat hoe verder we lopen hoe verder we ook weer terug moeten. We komen niet tot het einde, we zijn op. We lopen terug door deze enorme drukte en pakken de bus van 19.00 uur. De bus stopt op de plaats waar we ingestapt zijn, wat een luxe, de auto staat er nog en we rijden terug naar Deerfield. Onderweg bedenken we dat we toch nog een keer naar een drive-in movie willen. Even langs Mac Donalds om alles compleet te maken. Gewapend met hamburgers en liters cola gaan we naar Falling Down met Michael Douglas. Opnieuw is het een belevenis. Mocht je ooit in de gelegenheid komen, laat de kans dan niet voorbij gaan. Langzaam beginnen we te beseffen dat dit de laatste avond is. Nog één keer duiken we ons nestje in en laten alles als een film voorbij komen.

Back Home...

Maandag 15 Maart. We pakken onze koffers en vertrekken naar Fort Lauderdale. We ontbijten onderweg. In Fort Lauderdale lopen we nog wat door de haven en werken ons dagboek bij. Het wordt tijd om de auto terug te brengen. Dit wordt nog wat want we weten niet waar ons autoverhuurstation is. We hebben een idee, we rijden naar het vliegveld en volgen een busje van Dollar Rent a Car. Ons idee slaagt, we leveren de papieren in en gaan met het busje naar het vliegveld waar we ruim op tijd zijn. We ademen nog even de laatste Amerikaanse lucht in en gaan het vliegtuig in. We hebben geluk met de plaatsen, omdat er mensen willen ruilen hebben wij meer beenruimte. Alles zit mee. Om 6.35 landen we op Schiphol. Onze Toyota staat trouw te wachten om ons naar Driel te brengen. Frits en Trogir zitten op ons te wachten. Alles is zo klein en een auto zonder stuurbekrachtiging is ook wennen, het was een heerlijke vakantie.