Vietnam ons reisverhaal
Achteraf geschreven.
Vietnam is prachtig, de afwisseling in natuur- en cultuurschoon van dit Aziatische land, en de goedlachse, gastvrije bevolking. Of je nu in een bootje op de Mekong vaart, een eeuwenoude pagode bezoekt of op een marktje rondslentert, tijdens de rondreis ben je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat geboeid door het dagelijkse leven van de Vietnamezen. Vietnam is een van de mooiste landen van Azie met een grote verscheidenheid aan cultuur, natuur en temperatuur. Het land is oorspronkelijk en heeft een lage levensstandaard. De grote steden ademen het koloniale verleden uit, het zuiden is zwoel en exotisch, het centrale deel historisch en het noorden ongerept.
Vertrek naar Ho Chi Minh City
Zondag 19 mei. Om 03.45 worden we opgehaald door Sidney, we moeten om 04.15 in Breda zijn. We gaan eerst met de bus naar Parijs. Vietnam Airlines vliegt vanaf Parijs. Om 12.30 vertrekt het vliegtuig vanaf het vliegveld Charles de Gaulle. We maken een tussenstop in Dubai, waar we drie kwartier de tijd hebben om even door de vertrekhal te lopen. Alles is heel schoon, mooi en vooral luxe. De reis gaat verder naar Ho Chi Minh City.
 |
 |
 |
|---|
Saigon
Maandag 20 mei. We landen om 8.50 uur (plaatselijk tijd) Het verschil met Dubai is duidelijk te zien, maar dat hebben ook niet anders verwacht. Er wordt veel en streng gecontroleerd. Als we buiten komen staan onze reisleider Bart en gids Tam ons al op te wachten. We stappen in de bus met 26 man en gaan richting hotel. De suites die we krijgen zijn ruim en luxe, we zitten midden in de stad. We zijn wel wat moe, maar we gaan toch maar meteen een wandeling maken in de buurt, dus even snel douchen en dan gaan we. Het is heet en druk, maar de mensen zijn vriendelijk en de stad is best schoon. Na een uurtje gaan we terug naar het hotel omdat we om drie uur een meeting hebben met Bart (onze reisleiding, een Belg) We maken met de hele groep een wandeling om te zien waar de belangrijke punten in de stad zich bevinden, en hoe we om moeten gaan met het enorme drukke verkeer. Het is gewoon rustig oversteken, niet stoppen en niet rennen, zodat het verkeer genoeg tijd heeft om je te ontwijken. Het is even wennen maar uiteindelijk werkt het. We kletsen na de wandeling nog wat met Bart over zijn ervaringen in de reiswereld (back-packers) Vanavond hebben we een ontvangstdiner, het eten is heerlijk en we hebben de kans om kennis te maken met de groep.
 |
 |
 |
|---|
Saigon
Dinsdag 21 mei. Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt voelen we ons weer prima. Deze morgen gaan we naar Cholon (chinatown), onderweg komen we een begrafenisstoet tegen, het is een kleurrijke stoet met muziek en een open wagen waar de kist in staat, er lopen mensen voor en achter, deze mensen zien er niet verdrietig uit. De markt in Cholon is erg mooi en kleurrijk, echt orientaals. Je kunt er van alles kopen van pannen, kruiden, vlees (niet in de koeling), levende vis etc. etc. We bezoeken ook een tempel. Het oorlogmuseum is erg indrukwekkend, er hangen foto's van de oorlog soms hele mooie soms hele gruwelijke. Ook zijn er de sporen nog te zien van de Napalm bombardementen. Foto's van mismaakte kinderen, die overigens nu nog steeds geboren worden, je hebt geen idee wat de napalm allemaal voor gevolgen heeft gehad. Er staat ook oorlogstuig dat gebruikt is tijdens de oorlog. (helikopter, starfighter en tanks) In de middag hebben we tijd voor onszelf en gaan op zoek naar de oude Amerikaanse ambassade, we hebben een oude reisgids. De ambassade blijkt al afgebroken te zijn. De ambassade was goed te zien in de film --Message from Nam--. We eten iets bij KFC (erg hoor) We lopen een stuk langs de rivier en maken kennis met de zeer autoritaire politie, we willen op een druk kruispunt (brug) een stukje filmen. Als ze dat zien komen ze naar ons toe om een hand voor de camera te steken. Als we de camera opbergen zie je dat ze er schik van hebben, ze staan alle drie te lachen en gaan daarna andere mensen lastig vallen. Ze lopen met een groot geweer op de rug en dwingen daardoor gezag af, niet door hun uitstraling. Later horen we dat de politie zo corrupt is als het maar zijn kan, misschien wilden ze wel gewoon geld van ons! Als we terug naar het hotel gaan rusten we even uit in het park dat recht tegenover ons hotel ligt, het is een tijd waarop de Vietnamese bevolking een soort sportuur heeft. Ook s'morgens hebben ze een sportuur, dit begint om 5.00 uur. Het is mooi om te zien dat iedereen met zijn lichaam en geest bezig is, ze lopen rondjes, rekken en strekken. In de avond gaan we met een taxi maar de stad (in de buurt van het Rexhotel) om een hapje te eten, we komen uit in het Lemon Grass restaurant. We hebben dit restaurant zien staan als aanbeveling in een reisboekje, we kunnen het zelf niet vinden maar een vriendelijke taxichauffeur weet precies waar het is dus we hebben mazzel. Nou en mazzel hebben we, het eten is verrukkelijk, wel wat veel besteld maar het is echt heerlijk. Vooraf hebben we verse loempia's en een huisgemaakte vissoep, hier hebben we haast genoeg aan. Het hoofdgerecht is helemaal top. Zelden hebben we in het buitenland zo lekker gegeten. Voldaan lopen we terug naar het hotel in de hoop dat het eten nog wat zakt.
 |
 |
 |
|---|
Can Tho
Woensdag 22 mei. De planning vandaag is halfacht vertrekken, dit komt omdat er een groep Japanners vertrekt en de mensen achter de receptie de druk niet aankunnen. Nu moet ik ook echt zeggen, Japanners zaaien een hoop onrust. Dus om 8.00 uur vertrekken we richting de Mekong delta. Je ziet het landschap veranderen van stads naar het platte land. Onderweg zien we natuurlijk vele rijstvelden. Met een boot gaan we stroomafwaarts over de mekongrivier of de schipper echt de weg goed weet betwijfelen we. We komen onderweg bijna vast te zitten dit komt omdat het water erg laag staat en de schroef door de wortels van de waterplanten moet slaan. Onderweg doen we een rijstkoekjesfabriek aan. Je ziet hoe ze de rijst poffen en zoet maken. De koekjes zijn heerlijk en de thee die we er bij krijgen is heerlijk. Als we verder gaan met de boot begint het enorm te regenen, de luiken gaan dicht en de zeilen aan de zijkant gaan naar beneden, het uitzicht is nu weg maar het is wel leuk om te horen hoe de regen tekeer gaat. Het duurt niet lang of het is weer droog en komt de zon weer door. We leggen aan om te lunchen. Een demonstratie voor het eten van heel grote gamba's is het begin van de lunch, gevolgd door een halve maanvis met noodles. Ook staat er een schaal met sla en kruiden op tafel, waar we zelf een soort loempia van moeten maken die vervolgens in een heerlijke saus gedompeld moet worden. Het gaat verder met kip, rundvlees, rijst en dan het toetje, mango en longan een soort kleine lychee. Als we na het eten met de bus naar de veerboot rijden wordt er gezegd dat we de bus uitmoeten. De Vietnamese regering neemt niet de verantwoording voor een bus vol toeristen op een veerboot. Als er iets gebeurd zien ze op tegen het papierwerk wat daar op volgt. De overlevingkansen voor ons zijn groter als we gewoon op het dek staan. Dus uit de bus en rennen naar de veerboot om vervolgens na een kwartier weer van de boot af te rennen en in de bus te stappen. We overnachten twee nachten in Can Tho. Vanavond gaan we met een groot gedeelte van onze groep eten bij Nam Bo. Dit is een tentje waar onze reisleider vaak komt. Het eten is erg goed en de sfeer is relaxed. Er loopt een jongen in de bediening die een beetje Nederlands spreekt en het leuk vindt om nieuwe woorden te leren. Het is een gezellige avond. Als we terug lopen gaan we nog even door het park. Het is leuk om te zien hoe de jonge stelletjes elkaars handje vasthouden en een beetje zitten giebelen. Het was weer een mooie dag. Op tijd naar bed.
 |
 |
 |
|---|
Can Tho
Donderdag 23 mei. De wekker gaat vroeg vanochtend. Om zes uur moeten we weer bij de boot zijn. Het is al een hele drukte op straat. Overal zie je sportende mensen. De jongeren beoefenen een soort voetbalspelletje met een shuttle, ze zijn allemaal erg lenig. De ouderen doen aan gym, of maken een wandeling door het park. Vandaag gaan we met de boot naar de drijvende markt. Als we daar aankomen is het een drukte van belang. Wat de mensen op de boten verhandelen kun zien aan een paal op de boot waar de handel in hangt. Bijvoorbeeld een ananas of een meloen en zo zie je wie wat verkoopt. Het is meer ruilhandel. Het is geweldig om te zien hoe al die vriendelijke mensen en kinderen op de boten naar je zwaaien. Wie komt hier nu voor wie? Je voelt je hier echt welkom. We varen ertussendoor en krijgen een goed beeld van het geheel. Het is allemaal erg kleurrijk. Dit is pas een drijvende markt! In Thailand hebben we ooit zoiets gezien maar dat was alleen opgezet voor toeristen. We varen verder en onderweg is het allemaal erg mooi, groen en veel palmbomen. De natuur is prachtig echt zoals je Vietnam voorstelt. We komen nog langs een kleinere markt op het water. Het blijft boeien en het is allemaal erg fotogeniek. Uiteindelijk gaan we aan wal en lopen door een dorpje waar markt is. (Overal en altijd is er volgens mij markt) Het is pas kwart over negen als we in een tentje wat te drinken nemen. Het is al erg warm. We worden verwend door een dame die lekkere koeken heeft gebakken. We hebben het gevoel of we er al een hele dag op hebben zitten, maar gelukkig hebben we nog de hele dag. Na een verfrissend zoet drankje hebben we weer genoeg energie om terug te lopen naar de boot waar we opnieuw het mooie Vietnam vanaf het water kunnen bewonderen. Voordat we naar het hotel terug gaan lunchen we eerst bij Nam Bo, het eettentje waar we gisterenavond ook heerlijk gegeten hebben. Taai (jongen die daar werkt en ook een klein beetje Nederlands spreekt) vraagt of we meegaan naar zijn dorp. Er is een religieus familiefeest en hij zou het erg leuk vinden als we zijn gasten wilden zijn. Met zeven man inclusief onze Bart gaan we met een taxi naar het dorp. Bij aankomst is het een drukte van belang. Het hel dorp staat op de kop. Het feest krijgt echter een wending als de mensen ons zien. In een klein ogenblik zijn we omsingeld door de dorpelingen. Plots zijn wij het middelpunt. We proberen zo min mogelijk op te vallen, maar dit gaat moeilijk als je kop groter bent dan de gemiddelde Vietnamees. We gaan de tempel binnen. Snel zijn we weer ingesloten de ditmaal kinderen. Ze zitten aan ons en verbazen zich over onze dikke kuiten, grote voeten en dikke buiken. (Boedha) Het is geweldig om dit mee te maken ze kijken je aan en ik zou graag weten wat er in hun kopje omgaat. Ze willen allemaal op de foto en de video is natuurlijk nog mooier. Taai zegt op een gegeven moment dat hij ons het huis van zijn Engelse lerares wil laten zien en we kijken elkaar aan, meelopen dan maar. Zo eenvoudig is dat niet want er zijn verschillende kinderen die ons achterna lopen. Gelukkig lopen ze niet helemaal mee, want het was nog best ver. Wij in Nederland zijn altijd erg bezorgd als de kinderen niet in het zicht zijn. Het huis is werkelijk een schitterend oud pand. We staan het huis te bewonderen als Taai zegt dat zijn lerares zo de deuren komt openmaken en weer kijken we elkaar ongeloofwaardig aan. Ook dit gebeurt en we mogen een kijkje nemen in het pand van een paar generatie oud, waar nooit iets uit het huis is gehaald en alleen maar spullen bij zijn gekomen. Het is een familie museum met prachtige vloeren, plafonds en veel houtsnijwerk. De lerares zelf woont in het achterhuis. Het is een prachtig pand. We bedankten de lerares voor de gastvrijheid en gaan terug naar het hotel waar de rest van de groep al zit te wachten. We gaan nog twee boedistische tempels bezoeken. De eerste is een Cambodjaanse tempel met een mooie buitenkant en een sobere inrichting. De tweede is een Vietnamese tempel met een mindere buitenkant en een vreselijk kitsch inrichting. Hier maken we kennis met de lachende Boedha. En inderdaad als je hem ziet wordt je vanzelf vrolijk, hij kijkt zo lief en vrolijk uit de ogen dat het aanstekelijk werkt. Na dit is alles is een douche een heerlijke voorbereiding op het avondeten. Natuurlijk gaan we weer bij Taai eten. Het eten is weer voortreffelijk en we bedanken hem voor het feit dat hij ons meegenomen heeft vandaag. Hij vraagt of we hem willen schrijven in het Engels en in het Nederlands zodat hij nog wat kan leren en we wisselen emailadressen uit.
 |
 |
 |
|---|
Terug naar Saigon
Vrijdag 24 mei. Vandaag reizen we terug naar Saigon. We eten in het restaurant waar Jannie en Wieb al eerder met de groep zijn geweest. Het restaurant is eigenlijk dicht maar ze vinden het geen bezwaar als we iets kleins komen eten. Na de lunch bezoeken we de backpackerswijk. Het is er gezellig druk en het stikt er van de goedkope eettentjes, hotels en excursiebureaus Als we foto's kijken waar die excursies naartoe gaan zien we dat het land heel veel mooie dingen heeft te bieden, maar daar waren we zelf ook al achter gekomen. Voor het eten van vanavond gaan we op zoek naar het Lemon Grass restaurant. Dit restaurant wordt in bijna alle gidsen aanbevolen. Het moet dus erg goed zijn. Na lang zoeken en met behulp van een taxichauffeur vinden we het. Het is een heel mooi restaurant. De sfeer en de bediening zijn geweldig. Maar we gaan voor het eten. We bestellen enkele specialiteiten van het huis. En het is heerlijk. Ik kan je zeggen dat dit een van de beste restaurants is waar we ooit gegeten hebben. De sfeer, en de bediening, de muziek, en vooral het eten is werelds. Alleen al hiervoor zou ik nog eens terug willen naar Saigon. Na het eten lopen we voldaan terug naar het hotel. Lemon Grass zal ik nooit meer vergeten. De Lemon Grass Seafood Soup probeer ik thuis nog wel eens te maken maar de smaak tja die valt niet te evenaren.
De foto van Kim
Zaterdag 25 mei. Heerlijk geslapen vannacht. We beginnen de dag met een bezoek aan de plek waar de beroemdste foto uit de Vietnam-oorlog is gemaakt.
De plaats waar Kim Phuc en haar broer rennen voor hun leven tijdens een napalm aanval van de Amerikanen. Het is een beeld wat op je netvlies staat. Kim en haar broer hebben `geluk` gehad dat ze werden opgevangen door de Amerikaanse fotograaf Nic Ut die de foto maakte, maar vele andere hebben dat geluk niet gehad.
 |
 |
 |
|---|
Kim woont in nu Amerika, haar broer heeft hier op de plaats waar vroeger het ouderlijke huis stond een eetgelegenheid. We maken kennis met de broer van Kim. Hij heeft een videofilm over het verloop van het leven van Kim en laat beelden zien zoals Kim nu is. Je krijgt er kippenvel van ondanks dat alles `redelijk goed` is afgelopen. We rijden verder naar Tay Ninh en komen bij een zeer bijzondere tempel. Het is de --Holy See-- van de Cao Dai, een religie die alleen in Vietnam voorkomt. De mensen bidden hier vier keer per dag. We mogen een dienst bijwonen. De ceremonie begint als vrouwen op Hindu-muziek beginnen te zingen. De volgelingen lopen de tempel in. De leken dragen witte kleding en stellen zich aan de zijkant van de tempel op, de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere. De hoger geplaatste volgelingen dragen rode, blauwe en gele kleding die hun geloof symboliseert. Zij nemen plaatst op plateaus. Hoe hoger het plateau, hoe belangrijker de man of vrouw. Er wordt niet gesproken alleen maar gezongen. Dit alles is erg mooi en indrukwekkend. De tempel is ook heel kleurrijk. De tocht gaat verder naar de Cu Chi Tunnels. Hier is te zien hoe de Vietcong vocht tegen de Amerikanen. Er is veel te zien. Van valkuilen met spitse bamboestokken erin tot boobytraps waar je aangeregen wordt. Je kunt je voorstellen dat de Amerikanen gefrustreerd raakten door deze manier van oorlog voeren. Voeg daar de tunnels aan toe en het beeld is compleet. Als je in de tunnels kruipt, kun je jezelf voorstellen wat die mensen hebben moeten meemaken. Dagenlang geen daglicht en echt frisse lucht te hebben. De tunnels zijn smal en eindigen B.V. in een eetzaal of keuken. De toevoer en de afvoer van de lucht in de tunnels gaat via een ingenieus kanalen systeem. Het is een belevenis om door de tunnels te kruipen. Het is er warm en vochtig en het ruikt er muf, en dat met de wetenschap dat deze tunnels nu vergroot zijn voor ons toeristen. Vanavond gaan we eten bij een Chinees die aanbevolen word in onze gids. Als we binnen komen is het niet een rustige zaak, er zitten toch gauw honderd Chinezen te eten en als die eten praten ze gewoon door. In het restaurant staan vele bassins met vissen. Je mag dus zelf uitzoeken. Wij nemen iets van de kaart. Het restaurant telt 36 tafels van 8 personen op de begane grond en 12 tafels van 8 personen op de eerste etage. Het wordt verlicht door tl bakken en er loopt veel personeel. Als er geserveerd wordt, wordt er geen rekening gehouden met voor- en hoofdgerecht. Wat het eerste klaar is krijg je ook als eerste. Het eten is voortreffelijk. Maar de manier van eten van de mensen hier is een lust om te zien. Als we betaald hebben krijgen we twee regenjassen mee omdat het is gaan regenen. Het meisje wat afrekent kijkt erg vreemd als wij ons geld uit onze moneybelt halen. Dat zijn zij nou weer niet gewend. We trekken de jassen aan en gaan. Als we omkijken, staat het personeel ons gewoon uit te lachen. Leuk hoor. We willen nog een ijsje nemen bij een tentje verderop. Maar we moeten daar eerst thee drinken! Voordat we het ijs krijgen komen ze eerst met de thee, daarna komt het ijs en de vruchtensalade en daarna krijgen we nog een glas water. Al met al zijn we een uur verder. Na deze belevenis nemen we een taxibusje naar het hotel, want het regent nog steeds. Het was weer een enerverende dag.
 |
 |
 |
|---|
Op naar Hoi An
Zondag 26 mei. We vertrekken om vijf uur naar het vliegveld. We worden gecontroleerd alsof we criminelen zijn, maar dit komt omdat er net een vliegtuig in de buurt is neergestort, maar dat horen we gelukkig pas later. Als we aankomen in Danang brengen we een kort bezoek aan het Cham museum, de beelden die daar staan doen ons veel denken aan India. Onderweg naar Hoi An zien we ook nog een Cham toren, deze is op speciale wijze gebouwd, zonder cement, en tot nu toe heeft niemand deze speciale bouw weten te analyseren. We rijden door de rijstvelden en zien allerlei idyllische huisjes tussen de palmbomen, vrouwen met rijsthoeden en waterbuffels. Oh wat is het hier mooi, het lijkt wel een sprookje. Bij aankomst in ons hotel, het enige met zwembad deze reis, nemen we maar gelijk een duik. Het water is heerlijk. Het zwembad bevindt zich op de vierde etage en bied een prachtig uitzicht. Aan de ene kant de rijstvelden en aan de andere kant de nieuwbouw van ons hotel. Na deze verfrissende duik gaan we lunchen bij Bo Bo. Een eetcafe dat wordt aangeraden door een mooi meisje wat ons eigenlijk wil meenemen naar haar winkeltje, waar je kleding kunt laten maken. Het is een goed eethuis waar voornamelijk backpackers komen. Ze zitten hier de hele middag te kaarten en eten en drinken af en toe wat tussendoor. Als we lekker gegeten hebben krijgen we een rondleiding door het oude centrum van Hoi An. We verbazen ons er over dat dit zo mooi is. Het centrum ademt sfeer uit van vroeger. Er staan nog veel authentieke gebouwen, waar we een kijkje in mogen nemen. Zoals een oud koopmanshuis. Oude tempels staan verscholen tussen de vele winkeltjes en huizen. De Japanse brug is ook van heel lang gelden. Het is een overdekte brug met houten vlonders, waar je op de bankjes kan zitten die langs de kant zijn ingebouwd. We bezoeken een houtsnijfabriekje en een zijdefabriek. Hier kun je kleding laten maken op maat. Je wordt hier heel hebberig want voor de prijzen die je hier betaald kan je bij ons in Nederland net een T-shirt kopen. We laten twee blouses met lange mouwen en een blinde sluiting met opstaand boord maken voor Berry, en twee blouses met korte mouwen naar Chinees model. En een hele aparte lange omslagbroek voor mezelf. Dit alles kost ons $60.00. En alles puur zijde. Een koopje dus. Vanavond gaan we eten bij Ly cafe 22 de zaak in Hoi An volgens Bart onze reisleider. Het is volgens hem the best place in Hoi An to try the town's famous fried won tons, a rice pastry stuffed with meat, shrimp, and onion and topped with Ly's special sauce, onion, and tomato - messy and delicious. Waar we al bang voor waren is inderdaad zo. Het eten is geweldig. De jongen die ons helpt spreekt perfect Nederlands. Het is een gezellige avond en de tijd vliegt. Het eten is tot nu toe is echt zeer goed. En we hebben al wat meegemaakt wat dat betreft Maar Vietnam heeft een goede keuken. Na het eten lopen we nog wat door Hoi An en gaan dan voldaan terug naar ons hotel. Heerlijke dag.
 |
 |
 |
|---|
Hoi An
Maandag 27 mei. Na het ontbijt gaan we fietsen. En niets is leuker dan fietsen op het platteland in een mooi land dan Vietnam. Voor we op pad kunnen moeten eerst de fietsen worden afgesteld en getest. Het zijn kleine fietsen en gezien ons vrij grote postuur is het een hilarisch gezicht. Maar ik heb er geen probleem mee. Bart is baldadig en weet een mooi meisje te strikken voor het vlaggen van de start. Je ziet haar denken die zijn gek, met deze hitte, om te gaan fietsen. De tocht gaat door dorpjes en rijstvelden via een begraafplaats naar het strand. Het is een schitterende tocht met inderdaad buffels die Bart had besteld. De bevolking is vriendelijk en lacht ons toe of uit. Het strand is verlaten dus mooi, het nadeel is dat we alle verkopers voor onszelf hebben. Ze willen je manicuren, ontharen, hun fruit verkopen en natuurlijk kettingen aan de man brengen. We zijn ook nog in de gelegenheid om een duik te nemen in de zee, maar ik kies voor lekker onder de palmboom te zitten, met inderdaad alle verkopers, maar als je duidelijk nee zegt dan blijven ze ook niet zeuren. Na wat onderhandelen, besluiten we om een lekkere ananas voor ons te laten snijden. Ze zijn erg handig om er iets moois van te maken en de smaak is natuurlijk vele malen beter dan in Nederland. Als we via een kortere route thuis komen nemen we een heerlijke duik in het zwembad. We lunchen daarna aan het water en het is weer heerlijk. Dan komt er ineens een meisje bij ons staan en ze vraagt of we met haar mee willen naar het winkeltje van haar moeder. We zeggen dat we na het eten wel even meegaan. Ze blijft gewoon een half uur wachten en brengt ons dan na een kwartier wandelen bij een grote hal, waar je de concurrentie kan voelen. Daar zien we ook tot onze verbazing het meisje wat we gisteren zagen voor dat we gingen eten. Ook haar hebben we beloofd om te kijken en dan begint de afgunst, want het is gewoon wie het eerst komt het eerst maalt. Maar om vijf uur kunnen wij onze spullen ophalen dus we besluiten om te gaan. Als we de winkel binnenkomen, ligt onze kleding al klaar. We moeten wel even passen. Het zit als gegoten. We kletsen nog wat en gaan dan terug naar ons hotel. Vanavond gaan we weer heerlijk eten Ly cafe 22.
De meisjes van Hue
Dinsdag 28 mei. We gaan vandaag met de bus over de wolkenpas naar Hue. De tocht is mooi en we hebben geluk want aan de andere kant van de berg is het ook mooi weer. Het komt namelijk nog al eens voor dat het aan de andere kant slecht weer is. Als we aankomen in Hue gaan we lunchen bij Carambol. Dit is het eethuis waar de vriendin van Bart werkt. Helaas is ze er niet dus hij zal nog een paar uur moeten wachten. Maar Bart heeft wederom gelijk het eten is goed en de bediening mooi. Na de lunch bezoeken we de Citadel. Dit is het oude verblijf van de keizer. Deze woonde hier met al zijn vrouwen en bedienden. Het grootste gedeelte van de gebouwen is verwoest door alle oorlogen, maar je krijgt toch een goede indruk hoe het was. Het begint te regenen en gelijk word het vreselijk klam. Het is niet erg om door de regen te lopen, maar alles ziet er wel triest uit. Als de groep 's'avonds een keizerlijk diner hebben lopen wij de stad in om een eethuisje te zoeken. Na een wandeling van anderhalf uur hebben we nog niets geschikts gevonden. We besluiten om weer bij Carambol te gaan eten. Als we binnen komen zien we allemaal nieuwe meiden en we gokken dus wie de vriendin van Bart is. Berry zegt dat het de mooiste is en als Bart binnenkomt, blijkt dit ook zo te zijn. Een groot gedeelte van onze groep is nu ook binnen en de geruchten zijn niet van de lucht. We kletsen nog wat en gaan terug naar het hotel.
 |
 |
 |
|---|
Hue
Woensdag 29 mei. De boottocht van vandaag gaat over de parfumrivier en we doen aan bij de Thien Mu Pagode. We kijken naar monniken die daar leven en bidden. De auto waarmee een monnik in het nieuws is gekomen door zichzelf in brand te steken in 1963 uit protest tegen vervolgingen van monniken staat hier als stille getuige. De tuinen om de pagode zijn prachtig en het ligt ontzettend mooi aan de rivier. We bezoeken de graftombe van Tu Duc, een van de betere keizers voor het volk. Helaas bleef deze keizer kinderloos. Hij heeft zelf besloten om hier begraven te willen worden. Hij heeft dus zelf de hele graftombe met tuinen en bijgebouwen zelf onworpen. Het is een idyllische plaats waar iedereen wel begraven zou willen worden. Na de laatste berichten schijnt het dat hij toch niet hier ligt maar ergens anders, de mensen die hem hebben begraven zijn allemaal gedood, dus niemand weet meer waar hij ligt. Vanmiddag gaan we weer fietsen, gelukkig is het niet op het heetst van de dag. De fietsen zijn nog iets ouder dan die van de vorige keer, dus dit wordt weer lachen. De zon schijnt en het is warm. We fietsen de stad uit het platte land op. De tocht gaat weer tussen rijstvelden door en leuke kleine dorpjes. De bevolking is erg vriendelijk en als we moeten stoppen om de band weer eens op te pompen loopt er ineens een hele horde kinderen op ons af. Bart is zo gek als een deur en leert ze de vogeltjesdans. Overal zie je pagodes staan langs de kant van de weg, soms wel drie op een rij. De bezembrommer rijdt achter ons aan en Tam (de gids) en het meisje van de fietsverhuur hebben schik. Als we in een klein dorpje bij een Japanse brug stoppen om iets te willen gaan drinken, wordt ons thee aangeboden. Als we ziek worden zal het niet van de thee zijn, maar van de vieze kopjes. Vanavond is de laatste avond in Hue en we gaan weer eten bij de Carambol. We krijgen de mooie meiden van de bediening zo gek om een groepsfoto te maken en ze vinden het prachtig. Bart is ook in zijn sas want hij mag pronken met het mooiste meisje van Vietnam. Frank Boeyen zong ooit al eens over de meisjes van Hue.
 |
 |
 |
|---|
Vliegen naar Hanoi
Donderdag 30 mei. We nemen afscheid van Hue en Njun het meisje van Bart. We maken een leuke groepsfoto. En vertrekken naar het vliegveld. Als we daar aankomen, lijkt het er uitgestorven. Het vliegtuig komt ons ophalen en vliegt gelijk weer terug, dus verder is er niets te doenop het vliegveld. Het personeel kan na ons vertrekt ook weer verder slapen. Na ongeveer twee uur vliegen komen we aan in Hanoi. Ook hier is het weer erg warm. Het hotel ligt midden in de stad en na de rust van Hoi An en Hue is het hier weer druk. Omdat we veel tijd met het vliegen hebben verloren is het al laat in de middag. Toch lopen we nog even het hotel uit om een kijkje in de buurt te nemen. We moeten wel weer op tijd terug zijn, want we gaan vanavond naar een eeuwenoud theaterspel kijken, de -Waterpuppets-. Houten poppen worden via lange stokken in het water bewogen. Traditioneel Vietnamese taferelen worden daarbij uitgebeeld met daarnaast een traditionele Vietnamese band die het geheel compleet maakt. Vroeger was dit de manier van uitgaan. Het decor bestaat zoals je al verwacht voor een groot gedeelte uit water, daaromheen is een heel kleurrijk decor gebouwd. De muziek zit aan de rechterkant en het feest kan beginnen. Het zijn allemaal kleine stukjes, die achter elkaar gespeeld worden. De mensen die achter de schermen werken staan in het water en bewegen de houtenpoppen met een stok. Het is heel erg knap, maar na een paar stukjes geloof ik het wel. Naast mij zit een meisje van een jaar of vier, en die zit helemaal te genieten. Na de voorstelling gaan we naar een restaurant waarin de tuin grote barbecues staan waar het eten op wordt bereid. Het is een heel mooi restaurant. Je hoeft alleen maar aan te wijzen wat je wilt eten. De koks doen de rest. Je krijgt een nummertje mee en het wordt netjes aan tafel gebracht. Het eten is erg goed alleen krijgen we de indruk dat we snel moeten eten. Het gaat allemaal in een rap tempo. Als het begint te regenen zijn we blij dat we onder een parasol zitten. We eten gewoon rustig door en besluiten met een toetje. Het is een heel buffet en het ene nog lekkerder dan het andere. Ze hebben alle soorten vers fruit en verschillende soorten gebak. Heerlijk allemaal. Voldaan na deze gezellige avond gaan we met de bus terug naar ons hotel.
 |
 |
 |
|---|
Halong Bay
Vrijdag 31 mei. We gaan vandaag varen op Halong Bay. Onderweg stoppen we bij een opvangcentrum. Hier treffen we kinderen die het slachtoffer zijn geworden van Agent Orange. Agent Orange was de codenaam voor een ontbladeringsmiddel dat in de Vietnam-oorlog veelvuldig werd ingezet. Deze codenaam sloeg op de oranje band die om de containers zat waarin de Agent Orange opgeslagen was. Hoewel Agent Orange al in 1940 voor het eerst werd geproduceerd, werd het in 1960 voor het eerst ingezet voor militaire doeleinden. Agent Orange is een mix van de chemicaliën. Er worden nu nog dagelijks kinderen geboren met afwijkingen. Vaak kun je het ook niet eens zien aan de kinderen, velen zijn doofstom. We lopen door een atelier waar de kinderen druk aan het werk zijn. De kinderen handwerken en maken mooie houtsnijwerken. Het is echt een vakwerk. We gaan weer verder. Het heeft wel indruk gemaakt. Het landschap begint te veranderen en het wordt steeds mooier. Als we in de buurt komen van Halong-Bay zien we de rotsblokken uit het water omhoog steken. We moeten wachten, want onze boot is te laat. Gek eigenlijk want hier gaat alles op tijd. Hier heerst nog heel sterk het communisme. We vertrekken een kwartier later en de boot vaart erg langzaam onze Bart zegt er iets van maar niemand reageert. Ook als de gids Tan er iets van zegt dringt het niet door. Ondertussen is het eten geserveerd en ligt de boot stil op een niet zo mooi plekje aldus Bart. Dus wordt er weer wat van gezegd, weer zonder resultaat. Bart wordt nu echt boos en gaat zelfs naar de kapitein van de boot. Dit helpt uiteindelijk. Ze hebben echt maling aan je. Dat is nu communisme. Je krijgt je geld toch wel ook al doe je heel rustig aan. De boot gaat sneller en al gauw zien we de mooie stukjes van Halong Bay. Het varen tussen de roten is geweldig en heel rustgevend. De zon breekt door en we moeten uitkijken dat we niet verbranden. We leggen aan bij een grot en je kunt zien dat hier veel Chinezen komen. Chinezen zijn namelijk dol op kitsch. De grot is veranderd in een kermis. De grot is -versierd met allerlei gekleurde lampjes en vele nep watervalletjes. Jammer hoor. We zouden nog wat gaan zwemmen, maar omdat we zo lang hebben stil gelegen, hebben we daar geen tijd meer voor. Helaas. Bart gaat weer uit zijn dak, maar dit heeft totaal geen zin. Normaal zouden we wat langer blijven. Maar hier gaat alles precies op tijd en is vier uur vier uur en dan moeten we terug zijn. Als we weer terug op de kade zijn moeten we er gewoon om lachen, wat een toestanden om niets. Op de terugweg ligt iedereen te slapen in de bus. Iedereen is uitgeblust. Als we om half acht terug zijn bij ons hotel gaan we samen met Bart nog een hapje eten. We liggen er op tijd in.
 |
 |
 |
|---|
In de boot naat Tu Duc
Zaterdag 1 juni. We rijden tussen rijstvelden door naar Hua Lu. Het landschap is fantastisch. Het is al enorm warm aan het worden, maar niet zeuren. Op het heetst van de dag moeten we een hoge trap beklimmen om een mooi uitkijkpunt te bereiken. Het uitzicht is inderdaad prachtig. Even genieten en uitzweten voor we weer afdalen naar de bus. We rijden verder naar Tu Doc. Volgens de laatste berichten van Bart gaan we in Tu Doc een rondvaart maken. Ook hier slaat het toerisme al toe. De hele boel staat op zijn kop overal wordt gebouwd. We moeten zelfs een stuk verder lopen om bij de boten te komen. Ze gaan hier een super moderne aanlegsteiger bouwen voor ons toeristen. We gaan in de boot waar twee vrouwen ons opwachten die ons al punterend door de rijstvelden zullen varen. De staat recht boven ons en we zijn blij dat we een T-shirt met mouwtjes aanhebben en een petje op hebben. We varen onder rotsen door en komen bij het eindpunt, waar het ineens heel erg druk is. Slim als ze zijn kun je hier drank kopen en vragen ze gelijk of de roeisters ook wat te drinken krijgen. We waren al gewaarschuwd dat dit zou gebeuren. Je moet wel de gekochte blikjes zelf open maken anders houden de vrouwen de blikjes en verkopen ze die later weer. Op de terug weg begint de handel, want de roeisters hebben een zak bij zich met kleedjes die ze willen verkopen. Ook daar zijn we voor gewaarschuwd. De dames zijn echte volhouders. Wij willen niets kopen. Het is een hele strijd tijdens het varen. Uiteindelijk kopen we toch een kleedje. Na lang handelen, krijgen we het voor een echt lage prijs. Later geven we het verschil weer terug maar dan als fooi. De wandeltocht terug naar de bus is door de hitte een hele opgave. Op de terugweg in de bus naar het hotel heeft Bart een quiz gemaakt. Hij stelt vragen over gewoonten in Vietnam. De quiz is leuk, maar toch ga ik het schip in, jammer.
 |
 |
 |
|---|
Laatste dag .... Het mausoleum van Ho Chi Minh
Zondag 2 juni. Na het ontbijt gaan we een stadsrondrit maken. We bezoeken eerst het Mausoleum van Ho Chi Minh. We zijn vroeg maar de Vietnamese bevolking is ons voor. Ze staan al heel vroeg in de rij om hun keizer te zien. De rij is lang, maar toeristen mogen voor. Dat is wel vreemd vinden wij. Wij gaan niet mee naar binnen. Je moet een lange broek aanhebben en helaas hebben we dat niet. Net als Lening in Moskou is er voor Ho Chi Minh na zijn dood een mausoleum gebouwd, waar hij in een glazen sarcofaag voor de hele wereld te bewonderen is. Het enorme gebouw met aan de voorkant een groot plein voor officiële gelegenheden is gebouwd tussen 1973 en 1975, tegen de zin van Ho Chi Minh zelf, die liever gecremeerd had willen worden. Omringd door wachters mag iedereen een voor een naar binnen om -oom Ho-, die er een beetje oranje uitziet, te bekijken. Ze hebben hem in oranje/rood licht gehuld zodat het licht geen schadelijke invloed kan hebben op het lichaam. Om de paar meter staan er onberispelijke wachters om ervoor te zorgen dat niemand uit de pas loopt of te lang stil staat. Voor de Vietnamezen is het mogen bezoeken van het gebalsemde lichaam een enorme eer. Het is nu dan ook extra belangrijk je juist hier aan hun gewoonten aan te passen. Het is ongepast om binnen te praten, fotograferen of onthullende of aanstootgevende kleding te dragen. Vergeet ook niet om je handen uit je zakken te halen. Achter het mausoleum ligt het huis van Ho Chi Minh. Het huis is zoals zoveel huizen vooral op het platteland, gebouwd op palen en is nog in dezelfde staat als waarin hij het achterliet. Om het huis ligt een tuin met een grote vijver. Het is niet echt duidelijk hoeveel tijd de leider hier daadwerkelijk doorbracht. Aan de andere kant van het mausoleum ligt het Ho Chi Minh museum. Dat een verdeling kent in een afdeling verleden en toekomst. Je loopt langzaam door de Vietnamese geschiedenis. Het is een mooi museum maar het straatbeeld vind ik veel interessanter. Vanmiddag worden we afgezet in het centrum. We eten rustig wat in een restaurant City Vieuw op de 7de verdieping. Het uitzicht over het plein en vijver is mooi. De bediening houdt zich bezig met het voetballen op tv en hebben wij de tijd. Na het eten willen we nog wat souvenirs kopen want daar hebben we deze vakantie niet echt de tijd voor gehad. We moeten ook een paar Boeddha´s kopen voor de thuisblijvers. Ze hebben hier veel Happy Boeddha´s. Voor onszelf kopen we een houten masker van een happy Boedha, een doosje met inleg met houten eetstokjes en twee oude rijstpapierrollen met Chinese tekens het geen volgens ons geluk en liefde voorstelt. Er gaat veel tijd in het afdingen zitten. De dames in de shop zijn erg standvast, maar uiteindelijk gaan wij toch naar buiten met onze spulletjes. En dat voor een mooie prijs. We moeten om drie uur terug zijn in ons hotel. In het hotel maken we nog gebruik van de douche in Bart zijn kamer. We kletsen nog even wat en pakken onze koffers. Helaas we moeten gaan. Afscheid nemen is niets voor mij.
 |
 |
 |
|---|
Achteraf geschreven.
Vietnam is prachtig, de afwisseling in natuur- en cultuurschoon van dit Aziatische land, en de goedlachse, gastvrije bevolking. Of je nu in een bootje op de Mekong vaart, een eeuwenoude pagode bezoekt of op een marktje rondslentert, tijdens de rondreis ben je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat geboeid door het dagelijkse leven van de Vietnamezen. Vietnam is een van de mooiste landen van Azie met een grote verscheidenheid aan cultuur, natuur en temperatuur. Het land is oorspronkelijk en heeft een lage levensstandaard. De grote steden ademen het koloniale verleden uit, het zuiden is zwoel en exotisch, het centrale deel historisch en het noorden ongerept.