Marrakech ons reisverhaal

Achteraf geschreven

Marokko is een mooi land, en Marrakech is een prachtige stad met veel geur en kleur. Wij hebben helaas ook een mindere kant meegemaakt, zoals te lezen is in ons reisverslag. Je afkomst moeten verloochenen om problemen te voorkomen is een onprettig gevoel. Of dit allemaal te maken heeft gehad met de film "Fitna" van Geert Wilders die net uitgebracht werd tijdens ons verblijf, of met de problemen van meneer Bush met zijn terroristische vrienden weten we niet.

Marrakech: onze eerste kennismaking

Zaterdag 1 maart. We gaan naar Marrakech. We staan vroeg op, ruimen de rommel thuis wat op, zodat onze oppas opa en oma in een schoon huis komen. We gaan ze ophalen op het treinstation. Het zijn erg lieve mensen. Tegen 12.00 uur gaan we met een gerust hart naar vliegveld Weeze. We zijn ruim op tijd en moeten zelfs nog wachten voor het inchecken. We eten iets en om precies half vier vertrekken we met behoorlijk harde tegenwind naar Marrakech. De vlucht is rustig en we komen een kwartier eerder aan in Marrakech. Tijdens de landing hebben we schitterend zicht met een ondergaande zon die de stad verlicht, de mooi besneeuwde bergtoppen van het Atlasgebergte op de achtergrond. Het is druk op het vliegveld en na het invullen van de visumpapieren lopen we door de douane, op weg naar een taxi. Eerst even in de rij om geld te pinnen. Bij de taxi vraagt de chauffeur die niet eens precies weet waar wij moeten zijn, twintig euro voor een rit naar de stad. Na veel geharrewar en gelach gaan we voor de helft. Het is donker en iedereen rijdt door elkaar heen. We komen binnen de stadsmuren en het verkeer wordt steeds chaotischer. De meeste Marokkanen lopen in lange gewaden en de vrouwen dragen hoofddoeken en sommige zijn zelfs helemaal gesluierd. Het is een wir war van straatjes en de uitlaatgassen vervuilen de lucht en onze longen. De dames die met ons meegereden zijn stappen vrij snel uit en wij rijden verder. De straten zijn bijna niet begaanbaar. De chauffeur spreekt wat kinderen vloekend aan en stapt uit. Wij moeten er ook uit. Er komt een jongen aan met een handkar en laad onze koffers op. Hij brengt ons verder. We lopen door smalle steegjes en hebben geen idee waar hij ons naar toe brengt. De jongen wijst ons op een bord waar de naam van onze Riad Darna staat. Hier zou het moeten zijn. Het is een heel smal steegje met aan het eind een grote stalen deur. De jongen wil geld, maar wij willen eerst zekerheid en bellen aan. Er verschijnt een man aan de deur en deze bevestigd snel dat we goed zijn. We geven de jongen zijn geld, maar de man van de Riad pakt het Nederlandse geld dat wij gegeven hebben terug en geeft de jongen Dirhams.

We gaan de deur binnen en komen uit in een smal steegje waar weer een andere deur op uitkomt. Ali Baba neemt ons mee de grot in, zo voelt het. Zodra we door deze deur lopen zijn we met stomheid geslagen. We komen in een halletje wat weer uitkomt op een patio. Het is net een sprookje. Geweldig. Er staan vier bomen met rondom zitjes met fel gekleurde kussen tegen de prachtig betegelde muren. In het midden een grote gietijzeren tafel met dito stoelen. Onze kamer bevindt zich direct aan deze patio. De kamer is klein en knus met in de hoek een tweepersoonsbed dat bijna strak tussen de muren staat. Er is een open kast, tafeltje met een stoel en een authentieke badkamer met een mooie koperen wasbak. De kamer is aangekleed met mooie Marokkaanse lampjes en gordijnen. Net de Xenos. We worden uitgenodigd om wat te komen drinken met de eigenarar. Hij heeft in mijn paspoort gezien dat ik (Wilma) vandaag jarig ben. We nemen plaats in zijn woonkamer, annex ontbijtruimte, met ook weer prachtige zitjes tegen de muren. Ook dit is mooi ingericht. We mogen gebruik maken van Internet en er staat een TV. We krijgen een plattegrond en een kaartje van de Riad met daarop een beschrijving van de route naar het Djemaa el Fna plein. We vragen ons af of we hier ooit uitkomen.

Het is 20.00 uur en we lopen er toch nog maar even uit, want we zijn wel nieuwsgierig. We komen terecht in de wir war van straatjes. We willen naar het Djemaa el Fna plein. We worden door iedereen aangesproken, ze willen ons de weg wijzen, maar we willen het eigenlijk zelf ontdekken. We zijn al drie keer heen en terug gelopen omdat we verkeerd waren. We worden weer aangesproken door een jongeman die ons vraagt of hij ons kan helpen. Het lijkt een aardige jongen te zijn, hij loopt met ons mee. Ik praat met hem en hoop dat Berry de weg terug kan onthouden. Ik vertel de jongen (achteraf erg stom) waar we logeren en na ongeveer vijftien minuten komen we aan op het plein. Hij vraagt wat we willen doen en we zeggen dat we wat willen rondkijken. Hij wil geld. We hebben nog geen Marokkaans geld zeggen we tegen hem. Hij wordt boos en onredelijk. Hij ruikt naar drank en kijkt heel agressief. We zeggen dat hij morgen dan wel geld krijgt, maar dat we in principe geen afspraak met hem hebben gemaakt dat hij betaald zou moeten worden voor het wijzen van de weg. Hij wordt steeds bozer en noemt ons racisten. Dan pakt hij mij bij mijn arm en knijpt erin. Nu word ik boos (Berry was dit al) en zeg tegen hem dat je zo niet met mensen omgaat en dat we hier niet van gediend zijn. We zeggen dat hij zijn geld wel krijgt maar dat we geen kleingeld bij ons hebben (alleen groot geld). Hij kijkt nog agressiever en we vinden dit niet prettig. Uiteindelijk weten we aan hem te ontsnappen.

We gaan wat eten op een dakterras van een restaurant aan het plein. Het eten is heerlijk, maar door de ervaring van zonet smaakt het wel minder. Na deze heerlijke maaltijd moeten we weer terug. We vragen aan de ober de weg, maar deze zegt dat het waarschijnlijk niet eenvoudig is voor de eerste keer in het donker de weg terug te vinden naar onze Riad. We proberen het toch. Er stopt een oudere man en die zegt dat hij de weg wel weet. We hebben nu wel wat klein geld en zijn er nu ook op berekend. We vragen wat hij ervoor wil hebben en hij wil geen geld maar sigaretten. Die hebben we niet, maar klein geld is dan ineens ook goed. Hij loopt met ons mee en als we in een voor ons bekend gebied komen bedanken we hem en geven hem het beloofde geld met een fooi. De jongen van de heenweg staat ons op te wachten bij onze Riad en ziet dat wij de man geld geven en komt meteen naar ons toe. Ik zeg dat ik boos op hem ben omdat hij ons zo behandeld heeft en dat hij niet op die manier met mensen om kan gaan. Hij is weer boos en wil ons vastpakken. We laten duidelijk weten dat we daar niet van gediend zijn en dat we het kleine geld net weer hebben weggegeven. Ik zeg hem dat hij ons niet moet aanraken en we lopen door naar onze Riad, waar we op de bel drukken. De eigenaresse verschijnt en ook tegen haar begint hij uit te vallen. Na een kort gesprek aan de deur (wij zijn inmiddels naar binnen gelopen) komt ook zij weer naar binnen. Zij zegt dat ze veel last hebben van dit soort jongens die toeristen lastig vallen. Ze zijn aan de drank en erg agressief. Zij biedt haar verontschuldigingen aan vindt het triest. Op bed denken we er toch weer aan terug en besluiten morgen de zaak af te handelen als we hem weer zien. Mede door het net uitkomen van de film "Fitna" van Geert Wilders en de problemen met President Bush worden wij Nederlanders hier voor racist uitgemaakt. Erg jammer allemaal.

Marrakech

Zondag 2 maart. Heerlijk geslapen in onze sprookjesachtige kamer voorzien van een heerlijk bed en douche. Het lijkt net of we wakker worden in de showroom van de Xenos. Het ontbijt is perfect. Verse Jus-Orange, iets van warme pap met honing en vers gebakken brood met boter en jam. We lopen naar het dakterras waar de stoelen uitnodigend staan te wachten en we de verleiding niet kunnen weerstaan om te gaan zitten. Het is heerlijk toeven in de vroege zonnestralen. De zon is nu al fel en lekker warm. We gaan vandaag alleen de weg naar het plein proberen te vinden. Het zou maar vijf minuten lopen zijn. Tijdens het lopen raken we toch telkens de weg weer kwijt. Op zich niet zo erg want het is erg leuk om door deze smalle straatjes van de souks te lopen. We kijken onze ogen uit. Het lijkt wel of we teruggaan in de tijd naar de middeleeuwen. Ik houd mijn camera in de aanslag, maar zo gauw de mensen zien dat we foto´s willen maken schudden ze hun hoofd en doen ze hun handen voor het gezicht. Sommige worden zelfs boos en beginnen tegen ons te schelden. In de souks zijn vele leuke winkeltjes. De eigenaren proberen je vriendelijk en sommige onvriendelijk naar binnen te lokken, maar als je alle winkeltjes zou moeten bekijken zijn we wel enkele weken onderweg. Het valt ons op dat het lang niet zo druk is als in de avond. Ook zijn er maar weinig toeristen in dit gedeelte. We komen dichter bij het plein en de verkopers worden al wat vasthoudender met hun prijzen en het wordt drukker met toeristen. Het zonnetje is verleidelijk na de winter in Nederland, en we strijken neer op een terras voor een kannetje muntthee. De thee is heerlijk zoet en goed van smaak. Na een uurtje genieten van het uitzicht op het plein lopen we verder. Het plein is groot en overal zitten mensen die hun geluk beproeven zoals waarzegsters, slangenbezweerders, verkopers van verse jus orange, verkopers van noten en de bekenden watermannen. Deze mannen lopen gekleed in kleurrijke kledij met waterzak en doen echt alles om op de foto te mogen voor geld. Ik denk niet dat ze veel water verkopen. We lopen verder richting toeristische stadsbus. We hebben gezien dat deze hier rijdt en normaal blijven we daar altijd ver vandaan, maar Marrakech is niet echt overzichtelijk en dan is de bus de manier om inzicht in de stad te krijgen.

We lopen richting paleis Bahia en onderweg komen we langs een heerlijke patisserie waar het wemelt van de wespen. We kopen twee heerlijke zoetigheden die bereid zijn met noten en honing en een fles water. De zoetigheden zijn zo machtig dat we gelijk niets meer hoeven te eten. De bus stopt vlakbij het paleis en voor dertien euro pp kunnen we vierentwintig uur gebruik maken van de bus. Hij heeft twee ritten, één langs de hotels en bezienswaardigheden en de andere route voert langs de Palmeria. De Palmeria is een buitengebied van de stad waar allemaal palmbomen staan en heel dure ressorts met golfbanen liggen. Erg decadent, maar wel mooi. Het beginpunt van de bus is bij een mooi hotel met een mooie tuin en zwembad. We gebruiken even het terras en het toilet van het hotel voordat we met de bus meegaan. Het is een bus met twee verdiepingen en de bovenste is in open lucht. We rijden door de Palmeria en genieten van de zon en het mooie uitzicht. Bij terugkomst nemen we plaats op het terras bij het beginpunt en nemen een ...couscous... met kip en een ...tajine... met gehakt, ei en tomatensaus. Het is eten is goed en ook de kat die zich naast ons heeft genesteld heeft het erg naar zijn zin, die geniet van onze kluifjes en restjes kip. We eten heerlijk. Het begint langzaam donker te worden en we willen teruglopen naar onze Riad. We lopen de Mohammed V straat uit richting plein en nemen op het plein een terrasje voor een lekkere bak koffie en muntthee. Op het plein is het nu echt druk. Het krioelt van de mensen. We lopen rustig maar wel direct terug naar onze Riad. Deze keer zonder vervelende mensen. De eigenaresse zegt dat wij de eerste zijn die terug zijn uit de stad. Het is dan ook pas kwart voor negen. We hebben geen idee van de tijd. Lekker moe en voldaan duiken we neer op de bank voor onze kamer. Met een boek en een glas wijn genieten we in onze Riad.

Paleis de la Bahai

Maandag 3 maart. Ik word wakker van de ontbijtgeluiden op de patio. Het is erg gehorig in de Riad, dus alles wat er gebeurd is voor iedereen te horen. Het moet al later zijn dan half negen en inderdaad erg lang geslapen voor mijn doen. Lekker ontbijtje, ditmaal met pannenkoekjes. Hierna op naar de bus richting paleis de la Bahia. Het is een groot paleis met allerlei verschillende ruimtes die met elkaar verbonden zijn met mooie doorkijkjes, plafonds en een binnentuin. Het is best druk en erg de moeite waard. Om twaalf uur zijn we uitgekeken en lopen naar het terras op het plein vlakbij het paleis. Heerlijk in het zonnetje met een potje muntthee op het terras, wat willen we nog meer. Naast ons terras is een eettentje waar tanji’s op het vuur staan te pruttelen. Het is er erg druk en omdat Berry alweer trek heeft schuiven we aan en nemen één tajine met rundvlees, groenten en aardappels. Het is echt heerlijk. Berry krijgt ook nog wat linzen te proeven en ook deze zijn erg lekker. Na deze heerlijk time out nemen we de bus naar het beginpunt van deze route. Vanaf daar lopen we naar de Marjorie tuinen. Het is een oase van rust en schoonheid in deze chaotische stad. De tuin is eigendom geweest van Yves Sant Laurent. Bij binnenkomst hoor je de vogels fluiten en we lopen door een bamboebosje naar en heel klein pleintje waar de bankjes uitnodigend staan te lonken. We dutten lekker weg in de schaduw, want we beginnen al aardig te verbranden. De zon is lekker fel en warm dus even schaduw is best lekker. Er zijn verschillende tuinen die in elkaar overlopen. Er staan overal planten en bomen uit verschillende landen en streken. We lopen tegen een kobaltblauw huis aan. Het steekt erg mooi af tegen het groen van de planten en de cactussen die er omheen staan. De buitenkant van de woning is erg mooi gedecoreerd, dus ook erg fotogeniek. Er is een vijver waar later in het jaar mooie waterlelies bloeien. De cactustuin is geweldig en ook zeer fotogeniek. (leuke tip). Vanuit de tuinen lopen we terug de medina in en komen weer terecht in de souks. Omdat er op dit moment niet erg veel toeristen zijn en de mensen toch wat willen verkopen worden we bij ieder winkeltje ( lees elke meter) aangesproken of we in hun winkeltje willen komen kijken. We lopen weer tegen het Djemaa el Fna plein aan en nemen op het dakterras plaats waar we een mooi uitzicht hebben over het Djemaa el Fna plein. We zien hoe de mannen met de slangen en apen omgaan. Dit is echt schandalig. De apen worden aan een halsband opgetrokken en losgelaten. De slangen worden vastgehouden alsof het een pakje sigaretten is. Gruwelijk. Maar ja in je eentje verander je niet de wereld, en omdat er altijd mensen zijn die ermee op de foto willen, verdienen ze er nog genoeg aan en zal dit blijven bestaan. We zitten vooraan het terras en genieten eerste rang van de zonsondergang met op de achtergrond de Kasba moskee. Erg mooi. Wie zien dat er van achteren wat wolken komen aandrijven en deze zien er bedreigend uit. We voelen al wat druppeltjes, maar het blijft gelukkig droog. We lopen naar beneden en gaan wat eten. Op het Djemaa el Fna plein staan veel mobielen eetstalletjes en de mensen schreeuwen hun klanten naar binnen. Dit is een heel apart schouwspel. Het is een heel circus en ze halen van alles uit de kast om maar mensen aan hun tafeltjes te krijgen. Leuk. Na deze byzondere en lekkere ervaring nemen we een koffie en warme chocolademelk en genieten nog wat na op de patio van onze Riad.

Naar het Atlasgebergte

Dinsdag 4 maart. Half negen worden we heerlijk uitgeslapen wakker. We hebben een heerlijk bed. We besluiten dat we vandaag naar het andere paleis gaan. Na een heerlijk ontbijt, dit keer met zoete broodjes, vragen we aan de eigenaresse om wat tips om buiten Marrakech iets te gaan zien. Gisteren hebben we een reisbureau gezien die trips aanbood naar het Atlasgebergte. De prijzen vielen erg mee. Ze vertelt dat ze wel iets met de auto van het Riad kan regelen en dat dit voor 1 dag ongeveer 800 dh kost. Dit is in verhouding duurder dan dat van het reisbureau gisteren, maar nu zijn we wel met ...eigen... auto. Naast ons aan tafel zit een Frans stel te ontbijten en deze willen eigenlijk ook wel zoiets, maar willen niet zoveel betalen. We besluiten om met zijn vieren te gaan en de kosten te delen. De chauffeur wordt gebeld en tegen half elf vertrekken we richting Asni. Onderweg stoppen we bij een berbermarkt waar de ezeltjes boven aan de markt staan te wachten. Zodra we uitstappen, komen er diverse mannen op ons af die ons willen rondleiden. Omdat wij al een nare ervaring hebben gehad willen wij dit niet, maar de Fransen komen er niet vanaf. zij spreken frans de voertaal in Marokko. Wij spreken Engels en als een man dit hoort zegt hij dat wij Amerikanen en worden we weer voor racisten uitgemaakt. Hij zegt het met veel woord en gebaar. We zijn verbaasd en best boos. De Fransen leggen uit dat we gewoon geen Frans spreken maar Engels, maar dat we geen Amerikanen zijn. We proberen uit te leggen dat als we racisten zouden zijn, we hier nooit op vakantie zouden komen. De man blijft bij de Fransen lopen en wij lopen er een aantal meters achter en maken mooie foto’s. Na een half uurtje wandelen over de markt wil hij natuurlijk geld of wat spulletjes verkopen aan ons. Ik zeg dat ik de logica er niet van inzie. Eerst zijn wij racisten en nu wil hij toch fooi. Hij zegt dat hij dit niet heeft gezegd. We kijken hem aan en geven hem een kleine fooi, die hij veel te weinig vindt. We lopen terug naar de auto. We rijden verder naar Asni. De natuur onderweg is mooi. Het is best droog, maar door het golvende landschap met de kleine dorpjes die tegen de bergwand liggen ziet alles er apart uit. We rijden Asni binnen en dit is niet meer dan een heel klein dorpje aan een rivier, waar op zaterdag een berbermarkt is. We worden gewaarschuwd door de chauffeur om geen ...gids... te nemen. De ...gidsen... zijn inderdaad opdringerig, maar na wat gedram van onze kant, gaan ze toch weg. We lopen richting rivier en hebben daar uitzicht op de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte met op de voorgrond een kleine kudde schapen. We zien dat er zich wolken boven de bergen beginnen te vormen, maar voorlopig hebben we mooi weer. We lopen nog maar even wat rond, maar er is verder niets te zien in het dorpje. We zien dat er weer een busje stopt met toeristen en dat deze ook bestormd worden door de ...gidsen.... Waarschijnlijk zijn deze toeristen ook al langer hier, want ook hier druipen ze langzaam af.

We zijn allemaal weer bij de auto en rijden verder naar Imlil. Het ziet er toeristische uit en dit is achteraf ook het geval. We lopen de berg omhoog en komen bij een hotel wat erg mooi ligt en waar je alleen lopend kun komen. De bagage wordt vervoerd dmv ezeltjes. We lopen verder en het weer wordt slechter. Er trekken zich dikke donker grijze wolken boven de bergen en het is best koud. We lopen verder omhoog en komen bij een kleine waterval en hebben uitzicht op een grotere waterval. We besluiten niet verder te lopen. De wandeling verder omhoog duurt nu nog ongeveer anderhalf uur en dan nog terug. Het is twee uur en de chauffeur vraagt of we hier willen eten. We vinden het wel een goed idee en denken dat de chauffeur hier toch niet opgelicht zal worden en vragen dus niet naar de prijzen. (stom). We nemen met vijf personen twee grote tanji's, thee, koffie, water, brood en sinaasappel. Het eten is heerlijk, maar de prijs is echt belachelijk. We moeten 400 dh betalen. Berry snapt er niets van en wordt boos. Ik heb geen zin in gezeur, en de chauffeur, die waarschijnlijk provisie krijgt zegt dat ze hier zulke prijzen kunnen vragen omdat er verder geen eetgelegenheden zijn. We betalen, maar we voelen ons genaaid. De Fransen zijn ook geschrokken, want deze jonge backpackers hebben een budgetvakantie en door het eten wordt het tripje uiteindelijk toch nog duur. De spanning in de auto is te snijden en op de weg terug wordt weinig gezegd. Volgens ons zit de chauffeur in het complot. We rijden via een andere weg terug. De weg gaat door de dessert. Het lijkt Amerika wel het is erg mooi. Door het licht van de zon kleurt alles mooi op. We rijden door tot aan een meer, waar we een laatste stop maken. We kiezen ervoor om niet het toeristische gedeelte in te gaan, maar de brug over te steken en daar een heel klein dorpje in te lopen. Het leven is hier erg slaperig en er is weinig tot niets te doen. De huizen zien eruit als betonblokken met een kleurtje. Er spelen wat kinderen op straat en deze worden baldadig en willen op de foto. Als ze de foto terug zien, worden ze nog baldadiger en beginnen met steentjes te gooien en naar geld te vragen. We lopen het dorpje uit en rijden terug naar Marrakech. De rode stadsmuur is erg mooi en kleurti rood op. We rijden de medina in en komen terecht in een ontzettend drukke menigte. We rijden door straatjes waar volgens ons uberhaupt geen auto's mogen rijden, maar alles moet wijken voor onze auto. De chauffeur kick hierop volgens ons. Onvoorstelbaar dat dit kan. Het allerlaatste stukje lopen we naar onze Riad, waar we nog even wat napraten met de eigenaren. Ze zijn echt geinteresseerd. We nemen een lekkere muntthee en een fles wijn mee en gaan nog even op ons terras zitten.

Slenteren door de Souks

Woensdag 5 maart. Weer heerlijk geslapen en na een ontbijt met weer ander pannenkoekjes en nog meer lekkers lopen we dit keer wel naar het El-Badipaleis. Op het plein wordt het alweer druk met mensen die van alles van je willen. We lopen snel door, maar als er een man met een aapje naar mij toe komt lopen, kan ik het niet nalaten om er toch wat van te zeggen. Hij komt niet dichterbij en druipt af. We lopen naar de hoofdstraat en richting paleis. We komen weer langs de patisserie en kopen nog maar een keer wat lekkers, voor later. Het El-Badipaleis is niet meer dan een ruine. Alleen de muren staan nog, met daarop allemaal ooievaarsnesten. Heel opmerkelijk. De zon schijnt alweer heerlijk en het is lekker rustig bij het paleis. Op het terras kun je over een stukje stad heen kijken. Om kwart voor twaalf sluit het paleis, net als bijna alle bezienswaardigheden, en dus moeten we wegwezen. We nemen op het terras waar we al eerder gezeten hebben een lekkere pot thee, iets te eten en koele cola. In de zon is het goed toeven en heerlijk eten. Hierna lopen we verder naar de stadspoort waar we een paar mooie foto’s maken. We willen de begraafplaats op, maar omdat we het fototoestel bij ons hebben mogen we er niet op. Begrijpelijk. We nemen op het stoepje wat te drinken en eten onze eerder gekochte zoetigheden op. Hmmm We willen eigenlijk naar de graftombes, maar alles is tussen kwart voor twaalf en half drie gesloten, dus moeten we nog even wachten op een bankje in het zonnetje. He wat naar. We kijken naar het schouwspel van de verkopers van diverse winkeltjes nabij ons bankje. Ze willen allemaal dat je in hun winkel kijkt, maar als we dat daadwerkelijk zouden doen, mogen we wel een half jaar hiernaar toe komen. Iedereen heeft hier bijna een winkeltje. Sommige verkopers worden boos, andere vinden het leuk om met je te praten. De zon is fel en ondanks de zonnebrandcreme worden we al aardig rood. Om half drie gaan de poorten open en lopen we het terrein op. Het terrein is klein maar wel mooi. Je kunt niet overal naar binnen, maar je kan alles zien. Er zijn vele grafen allemaal voorzien van mooi tegelwerk of houtsnijwerk. Het is erg de moeite waard. We lopen verder naar een oud hotel, maar dit wordt verbouwd en is niet open voor plubliek, dan maar door de tuinen van de moskee terug naar het Djemaa el Fna plein. We ploffen neer op een ontzettende onhandige ijzeren bank bij de paardenkoetsjes, maar ja beter iets dan niets. Op het Djemaa el Fna plein nemen we dan maar een comfortabel terrasje en genieten van alles wat er op het plein gebeurd. Er ontstaan regelmatig bijna vechtpartijen, doordat de brommertjes die over het plein crossen, en bijna mensen omver rijden. Het verbaasd ons dat de mensen zo licht ontvlambaar zijn. Ze worden dan aangesproken door ouderen op hun gedrag van het crossen. Het gaat nergens over en ineens flippen ze. Erg beangstigend. Het begint iets te waaien en het wordt kouder. We lopen terug naar onze Riad en trekken iets warms aan. We eten vanavond bij een tentje aan de achterzijde van het Djemaa el Fna plein. Er zitten Engelsen en Amerikanen die zeggen dat het eten hier goed is en we strijken neer. Het eten is inderdaad goed. We nemen een mixgril, tanji kip, koffie, thee, water en Marokkaanse lekkernijen. Alles is zeer goed van smaak. We lopen terug door de souks, waar de meeste winkeltjes bijtijds sluiten en het rustig wordt. Het was een heerlijke dag.

De laatste dag .....

Donderdag 6 maart. Half negen staan we op en na een ontbijt, met yoghurt met verse vruchten, pakken we onze koffer in en en gaan nog een keer op pad. We lopen ditmaal een keer de andere kant op en dus niet richting Djemaa el Fna plein. We lopen naar de Ben Joesoef Madrassa Koranschool. Het is een Koranschool van vroeger waar de leerlingen intern zaten. De binnenplaats is ontzettend mooi en heeft een zwembad. Alles is betegeld en heeft mooi houtsnijwerk. We mogen ook naar boven waar de kamers van de leerlingen zijn. De kamertjes zijn klein en sommige hebben geen daglicht. Andere kijken uit op de binnenplaats. Er zijn twee kamertjes die ingericht zijn zoals het vroeger was. Er staat een kleine lessenaar, waar ze op de grond achter kunnen zitten. Verder is er een kookstel en een mat waar ze op kunnen slapen. Op de gangen zijn erg mooie balustrades waar verschillende kamers en gangen op uit komen. Erg decoratief. Na dit bezoek lopen we de souks in. De zon staat alweer hoog aan de hemel en daardoor wordt de souks (hoofdstraat) mooi verlicht door de zonnestralen die door het ...dak... en de gekleurde doeken heen komen. We komen weer uit op het Djemaa el Fna plein en drinken wat op het terras. Ineens zien we dat door het heldere weer we de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte te zien krijgen. We gaan verder naar het hoogste terras en genieten van het uitzicht. Het is de eerste keer dat we dit zien. Geweldig. Voordat we vanavond terug naar huis vliegen nemen we nog wat te eten bij het tentje waar we gisteravond gegeten hebben. Het is er alweer druk en het eten is weer goed. Tegen half drie lopen we rustig door de souks terug naar onze Riad en leggen ons nog even in de zon op het dakterras van Riad Darna. We praten nog wat met de eigenaren. Het zijn twee Fransen die tweeënhalf jaar gelden deze Riad hebben gekocht en verbouwd tot wat het nu is (een sprookje). We zijn vandaag de enige gasten en ze laat ons de andere kamers zien. Deze zijn nog sprookjesachtiger dan de onze. Echt geweldig. De vrouw vertelt ons dat als ze naar buiten gaat gekleed moet gaan in een lang gewaad. Eigenlijk zou ze ook een hoofddoek moeten dragen van de Marokaanse mensen in de buurt, maar dat doet ze niet.
We betalen de rekening en worden netjes naar naar het vliegveld gebracht. Het vliegtuig komt vel te laat aan, maar ondanks dat vertrekken we toch op tijd. Bij het tellen van de passagiers wordt een fout gemaakt en blijkt dat er één passagier teveel in het vliegtuig zit. Als ik om me heen kijk zie ik allemaal mannen in lange jurken met een baard. Ik krijg een ongemakkelijk gevoel. Gelukkig is het een telfout. Op tijd gaan we alsnog de lucht in. Ha ha ha......

Onze persoonlijke ervaring

Marokko is een mooi land, en Marrakech is een prachtige stad met veel geur en kleur. Wij hebben helaas ook een mindere kant meegemaakt, zoals te lezen is in ons reisverslag. Je afkomst moeten verloochenen om problemen te voorkomen is een onprettig gevoel. Of dit allemaal te maken heeft gehad met de film Fitna van Geert Wilders die net uitgebracht werd tijdens ons verblijf, of met de problemen van meneer Bush heeft met zijn terroristische vrienden. We weten het niet.